Het maakt Dirk niet uit hoe hij een film kijkt. In de bioscoop, op DVD of Blu-ray en soms nog ouderwets op VHS. Hij kijkt alles wat los en vast zit. Van Nederlands tot Aziatisch, van Disney tot Ghibli, van western tot science fiction en van fantasy tot horror. Een brede smaak met een zware voorkeur voor vigilante films.
Tough Guys Don’t Dance is nou niet een film die ik uit mezelf zo snel zou opzetten. Toen ik zag hoe deze nieuwste release van Vinegar Syndrome weer met veel zorg is uitgegeven, werd ik toch wel nieuwsgierig. Laat het maar aan Vinegar Syndrome over om een vergeten film in de spotlights te zetten.
De filmgeschiedenis heeft behoorlijk wat enge kinderen op de wereld gezet. De kids uit de filmreeks Children of the Corn zijn een goed voorbeeld, maar ook Damien uit The Omen of Megan uit The Excorsist. De kleine Michael Myers begon ook al vroeg aan zijn eerste moord en Macaulay Culkin was niet alleen dat vervelende jochie uit Home Alone, maar ook de moordzuchtige Henry uit The Good Son. Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar wil het in deze recensie houden bij de nieuwste telg uit The Prodigy.… Lees verder “Recensie: The Prodigy (Nicholas McCarthy)”
We zijn nog niet eens bekomen van Black Widow en er komt alweer een nieuwe Marvel film in de bioscoop. Met Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings lijkt Marvel de grenzen van de superheldenfilm op te zoeken. Vergeleken met andere superhelden uit het MCU (Marvel Cinematic Universe) tapt Shang-Chi het uit een ander vaatje en dat kijkt best verfrissend.
In 2016 zette regisseuse Julia Ducournau zichzelf op de kaart met haar film Grave (Raw). Op het Cannes Film Festival kreeg de film lovende kritieken, maar werd ook bekriteseerd door het grafische geweld. Dit jaar heeft Ducournau zich overtroffen met haar nieuwste film Titane. Op hetzelfde Cannes Film Festival nam ze de Gouden Palm in ontvangst voor beste film. Dit is wel uniek, allereerst omdat het pas de tweede keer is dat een vrouw deze prijs krijgt uitgereikt. Daarnaast omdat de film uitstekend past in het horrorgenre.… Lees verder “Titane (Julia Ducournau)”
In de afgelopen 30 jaar is All-American Murder aan mij voorbij gegaan, terwijl ik films met Christopher Walken meestal wel kan waarderen. Met de uitgave van Vinegar Syndrome kan ik eindelijk in de rebound en me storten op dit straight-to-video pareltje uit begin jaren 90. Dat is ook precies de bedoeling van Vinegar Syndrome. Ons (opnieuw) kennis laten maken met vergeten films. De catalogus van Vinegar Syndrome wordt steeds meer uitgebreid. Opvallend is dat All-American Murder nog niet eens zo oud is vergeleken met andere titels van het label.… Lees verder “All-American Murder (Vinegar Sydrome)”
Pledge Night is al een tijdje uit, maar bij It’s Only a Movie willen we graag nog even stil staan bij de 101 Films release. Films die zich afspelen in of om studentenhuizen hebben altijd wel iets speciaals. Je studententijd moet iets onvergetelijks zijn, maar filmmakers geven hier vaak toch vaak een andere komische of dodelijke betekenis aan. Dit geldt ook voor de debuut film van regisseur Paul Ziller.
Plot: Tijdens ‘Hell Week’ moeten een groep nieuwe studenten verschillende plagerijen en vernederingen doorstaan om toegelaten tot het studentenhuis Phi Epsilon Nu.… Lees verder “Pledge Night (101 Films)”
Ik ben fan van Sir Michael Caine, maar van The Black Windmill had ik nog nooit gehoord. Toch heb ik genoeg van zijn films gezien die in diezelfde periode zijn uitgebracht. Gelukkig brengt 101 Films regelmatig vergeten films uit en daar mag je The Black Windmill gerust onder rekenen.
Plot: Inlichtingenofficier, majoor Tarrant (Michael Caine) probeert een groep wapensmokkelaars te infiltreren. Op het eerste oog lijkt zijn missie succesvol tot zijn vrouw (Janet Suzman) een telefoontje krijgt van de geheimzinnige Drabble.… Lees verder “Recensie: The Black Windmill (Don Siegel)”
De grens tussen horror en humor is dun. Waar bloed vloeit, mag gelukkig ook gelachen worden. Splendid Film bracht vorig jaar de Australische komische zombiefilm Little Monsters uit. Het zombiegenre is uitermate geschikt voor de combinatie horror/humor. Regisseur Peter Jackson had dit in 1992 al in het snotje met Braindead, een heerlijk ‘gore’ feest met absurdistische humor. Met Zombieland en Zombieland: Double Tap gooit regisseur Ruben Fleischer ook hoge ogen. Ook Anne and the Apocalypse was een pareltje, maar er zitten ook draken van films tussen.… Lees verder “Recensie: Little Monsters (Abe Forsythe)”
Het is alweer een tijd geleden dat we de film Death Kiss bespraken, met acteur Robert Bronzi als een kloon van Charles Bronson. De rol heeft de acteur geen windeieren gelegd want na die vertolking heeft Bronzi nog verschillende films gemaakt waarin hij zonder blikken of blozen de legendarische filmacteur imiteert.
Plot: Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog was The Colonel (Robert Bronzi) een held. Tegenwoordig is hij een premiejager en rekent hij in het Wilde Westen af met allerlei tuig. Hij wordt door de blonde Ursula (Karin Brauns) gevraagd om haar ontvoerde zuster Abigale (Lauren Compton) te vinden.… Lees verder “Recensie: Once Upon a Time in Deadwood (Rene Perez)”
De mens weet zich over het algemeen altijd goed aan te passen en op een creatieve manier om te gaan met problemen. Tijdens alle corona-ellende heeft regisseur Rob Savage een film gemaakt waarbij de hoofdrolspelers met gemak anderhalve meter afstand van elkaar hebben gehouden. Hoe hij dat heeft gedaan lees je in deze recensie. Host is al eerder door ons besproken toen die op On Demand verscheen, maar nu verschijnt er een fysieke uitgave via Second Sight boordevol extra’s over hoe de makers op het idee zijn gekomen.… Lees verder “Recensie: Host (Second Sight)”
