Wanneer men de titel van de film, de poster en de naam van de regisseur naast elkaar zet krijgt men al snel het vermoeden dat we hier te maken hebben met een soort van post-apocalyptische bikerfilm in de stijl van The Bronx Warriors, of iets in die richting. George Romero heeft ons goed beet, want Knightriders is niets minder dan een zeer persoonlijk drama, waar vooral sterk acteerwerk de leidraad doorheen de film is.

Knightriders is George Romero’s Easy Rider. Waar die film gaat over de hippie, gaat het hier over een andere vrijheidsstrijder: de moderne ridder. Paarden zijn vervangen door motors en middels het organiseren van middeleeuwse steekspelen onderhouden zij zichzelf. Een wel heel aparte manier van Romero om sociale issues over de buitenstaander in kaart te brengen. Het levert echter een bijzonder schouwspel op.

Hoewel Romero gekenmerkt wordt als horrorregisseur barsten zijn films van dramatische en sociaalkritische tonen, die films als Dawn of the Dead of Martin net wat anders maken dan de gemiddelde zombie- of vampierfilm. Met Knightriders heeft hij het horroraspect helemaal achterwege gelaten om zo tot een zo persoonlijk mogelijke film te komen.

Het is echter wel een erg makkelijke manier om op deze manier aandacht te vragen voor de steeds krampachtiger wordende samenleving waarin wij verkeren en de mensen die geld boven eigenwaarde verkiezen. Corruptie in eigen land, bureaucratie, hebzucht en onbegrip worden allemaal naar boven gehaald, maar een echte oplossing of iets dergelijks blijft achterwege. Niet dat dat direct hetgeen is wat de film had kunnen redden, maar Romero lijkt makkelijk weg te willen komen met wat oppervlakkige uithalen.

Ed Harris is het toonbeeld van de frustraties waarmee de motorrijders kampen. Al scheldend, onbegrepen en gefrustreerd dendert hij door de film, op zoek naar gerechtigheid. Een wat ondankbare rol voor de grote acteur die Harris is, maar hij houdt zich makkelijk staande. Geweldig, de overgave waarmee hij zijn rol invult. Verder is het ook aardig om veel bekende gezichten terug te zien uit voornamelijk Dawn of the Dead en Day of the Dead. Bizar om ze los van die horrorfilms te zien in serieuze rollen. Vooral Tom Savini overtuigt.

Knightriders is een aardig experiment, maar blijft teveel aan de oppervlakte hangen om echt een blijvende indruk achter te laten. Het is fijn als een regisseur zijn grenzen verkent, maar stiekem verlang je toch altijd naar waar een regisseur goed in is. Romero kan overweg met drama, maar dan het liefst binnen de context van een horrorfilm.