De Texas Chainsaw Massacre reeks is behoorlijk uitgekauwd. Verhaallijnen lopen door elkaar heen en eerlijk gezegd was ik alle interesse in nieuwe TCM-films kwijt. Aangezien de laatste film uit de reeks op Netflix verscheen was de drempel erg laag en heb ik het maar een keer opgezet. De speelduur van ongeveer 80 minuten hielp daar ook bij. Ik heb sinds lange tijd weer genoten van een film met Leatherface. Dat alle vervolgen na het origineel worden vergeten is prettig, maar wat het meeste opviel was de brutaliteit waarmee Leatherface te werk gaat!… Lees verder “De 5 beste films van 2022”
James Cameron is verantwoordelijk voor een aantal van mijn favoriete films. Sterker nog, ik beschouw The Terminator als mijn favoriete film. Ik draag die film al 30 jaar een warm hart toe. Hoe simpel de film ergens is, hoe mooi vind ik de uitwerking. Dat succes van The Terminator heeft Cameron wel gelanceerd naar het land der grote regisseurs. De budgetten werden groter en zo ook de successen. Aliens (1986), Terminator 2: Judgment Day (1991) en Titanic (1997). Vooral de laatste twee films torpedeerden zichzelf gelijk in het rijtje van meest succesvolle films aller tijden en Titanic werd ook nog eens beloond met de Oscar voor Beste Film en voor Beste Regisseur.… Lees verder “Recensie: Avatar: The Way of Water (James Cameron)”
Je ontkomt er gewoon niet aan: kerstfilms. Al wil je er niets mee te maken hebben, je kan niet om ze heen op bijvoorbeeld de streamingsdiensten. Netflix, Prime Video, Disney +, ze hebben allemaal hun kerstfilms op de homepagina staan. HBO Max doet daar natuurlijk ook aan mee en wel met bijvoorbeeld 8-Bit Christmas. De titel wekt natuurlijk al snel interesse als je opgegroeid bent met 8-Bit games en de plot lijkt op papier leuk. Maar zoals wel vaker met haastig uitgebrachte kerstfilms, ze zuigen meestal.… Lees verder “Recensie: 8-Bit Christmas (HBO Max)”
Vinegar Syndrome heeft al wat maffe titels uitgebracht in hun 10-jarig bestaan. Het Italiaanse Blood Delirium (Delirio di Sangue) is op dat vlak wel weer een hoogtepuntje. Een idioter plot zul je niet snel tegenkomen. Blood Delirium is niet goed, maar voor de fan van trash valt hier genoeg te genieten.
Plot: Na de dood van zijn vrouw gaat een onevenwichtige schilder, die denkt dat hij een reïncarnatie is van Vincent van Gogh, volledig door het lint en graaft hij met de hulp van zijn necrofiele butler haar lichaam op.… Lees verder “Recensie: Blood Delirium (Vinegar Syndrome)”
Het is vandaag Thanksgiving! Daar doen wij in Nederland natuurlijk geen fuck mee en dat is helemaal prima. Maar ik vind het een mooie gelegenheid om een recensie te plaatsen van een slasher uit de jaren 80 die ik werkelijk hilarisch vind. De film heeft meerdere titels gehad in het verleden zoals het mysterieuze Nightmare at Shadow Woods of het supersimpele Slasher. Tegenwoordig kennen wij deze bloederige, maar hilarische slasher onder een andere titel: Blood Rage.
Wat was ik onder de indruk toen ik Jurassic Park in 1993 voor het eerst zag in de bioscoop. Je kunt het gevoel vergelijken met dat van Alan Grant en Ellie Sattler, die in de film voor het eerst een Brachiosaurus zien grazen. Ook de iconische woorden “Welcome to Jurassic Park” van acteur Richard Attenborough geven me nog steeds kippenvel. Na Jurassic Park verscheen nog The Lost World: Jurassic Park (1997) en Jurassic Park III (2001). Twee prima vervolgen, maar zonder de impact van het origineel.… Lees verder “Recensie: Jurassic World Dominion (Colin Trevorrow)”
The Black Phone was een film waar ik best naar heb uitgekeken. Scott Derrickson heeft bij mij namelijk punten gescoord met zijn film Sinister uit 2012. Vooral de eerste 3/4 van Sinister. Dat was namelijk van het engste dat ik ooit heb gezien. Die 8mm filmpjes met muziek van Aghast op de achtergrond.. Brr.. Van Deliver Us From Evil (2014) was ik niet zo onder de indruk en Doctor Strange (2016) was amper onderscheidend van ander Marvel-werk. Op naar The Black Phone dus, met opnieuw Ethan Hawke in een hoofdrol.… Lees verder “Recensie: The Black Phone (Scott Derrickson)”
Nog geen twee jaar geleden overleed Chadwick Boseman. Hij was een ware belofte en zijn dood raakte veel mensen, zo ook mij. Het bericht dat de verfilming van een tweede Black Panther-film gewoon doorging, na het enorme succes van de eerste film in 2018 natuurlijk geen verkeerde gedachte, vond ik op z’n zachts gezegd bijzonder. Ik snap dat de schoorsteen van Marvel/Disney moet blijven roken, maar misschien heb ik daar ouderwetse gedachten over. Het verhaal voor Black Panther 2, nu Black Panther: Wakanda Forever, werd herschreven, maar de belofte werd wel gemaakt dat de rol van Chadwick Boseman als T’Challa, oftewel Black Panther, niet zou worden vertolkt door iemand anders.… Lees verder “Recensie: Black Panther: Wakanda Forever”
Jurassic World Dominion, het laatste deel uit de Jurassic World reeks, is sinds kort uit op o.a. Blu-ray. Binnenkort verschijnt de recensie van die schijf van onze collega Dirk. Twrijl wij wachten verloten wij een Blu-ray exemplaar van de film onder onze lezers. Wil jij kans maken op deze Blu-ray? Mail dan je naam- en adresgegevens naar info@itsonlyamovie.nl. Deel dit bericht ook zoveel mogelijk onder je Facebook- en/of Instagram vrienden en wie weet geniet jij binnenkort van dit spectaculaire sluitstuk!
De korte verhalen van Edgar Allen Poe zijn een inspiratiebron voor veel filmmakers, maar soms wordt er wel heel gemakkelijk gebruik gemaakt van zijn naam. Veel van Poe’s bizarre en macabere verhalen vormen de basis voor films en dat geldt ook voor de Vinegar’s nieuwste release, Buried Alive (1989). Ik weet dat er verschillende films zijn met deze titel, maar van deze had ik nog nooit gehoord. Hier blinkt Vinegar Syndrome natuurlijk in uit. Ik heb inmiddels aardig wat films van het label gezien.… Lees verder “Recensie: Buried Alive (Vinegar Syndrome)”
