Wes Craven’s Scream uit 1996 was niet alleen een belangrijke film voor het slashergenre maar voor horror in het algemeen. Tot dat punt leek de slasher dood gewaand en het genre in het algemeen alleen nog populair in de videotheek. Scream bracht horror weer onder de loep van het grote publiek en veroorzaakte direct een hause aan nieuwe slasherfilms en een algemene interesse in het genre zelf.
Candyman uit 1992 kan met gemak een cultklassieker genoemd worden. De film wil nog weleens vergeten worden, maar kent een trouwe schare fans. Candyman is eng, spannend en wil ook een punt maken. De jaren 90 waren een niet al te best decennium voor de horrorfilm, maar Candyman springt er met gemak bovenuit. Dit is grotendeels ook te danken aan de memorabele rol van Tony Todd. Candyman is nu terug, niet als remake, maar als sequel.
De laatste tijd hebben we redelijk wat goede horrorfilms voorbij zien komen op streaming services als Netflix en Amazon Prime. Disney+ blijft niet achter en is ook goed bezig. The Night House is ongetwijfeld een van de betere horrorfilms van de laatste jaren. Maar Disney laat het hier niet bij en komt met nog een klapper, namelijk Books of Blood, gebaseerd op de verhalen van niemand minder dan Clive Barker (Hellraiser).
Een nieuwe M. Night Shyamalan was 20 jaar geleden echt wel iets om naar uit te kijken. Met films als The Sixth Sense en Signs was hij een van de meest spannende regisseurs op de planeet. Laatstgenoemde film zorgde op momenten echt voor kippenvel bij ondergetekende. De situatie omtrent Shyamalan is de laatste echt echter veranderd. De man komt voornamelijk met ongrijpbare films opdraven en heeft vooral de mainstream achter zich gelaten. Met Old gaat hij hier vrolijk mee verder.
Plot: Een gezin ontdekt tijdens hun tropische vakantie dat het afgelegen strand waar ze zich bevinden ervoor zorgt dat ze op mysterieuze wijze snel verouderen… ineens duurt hun hele leven nog maar één enkele dag en er is geen enkele manier om van het eiland af te komen.… Lees verder “Recensie: Old (M. Night Shyamalan)”
The Thing is een remake van de klassieke 50’s sci-fi The Thing from Another World, geregisseerd door Christian Nyby. Een film die op zijn beurt weer is gebaseerd op het boek Who Goes There? van John W. Campbell. De versie van Carpenter is een trouwere adaptatie van het originele boek, wat meteen aantoont hoe spannend dat boek wel niet moet zijn, want spannend is The Thing zonder twijfel; een horror achtbaan van jewelste.
Dick Maas is terug en wel met een film die de horrorliefhebbers van ons weer doen uitkijken naar een nieuwe Maas. Maas’ laatste film, Quiz, was een aardige thriller en daarvoor bracht Maas ons Sint, misschien wel zijn beste horrorfilm, samen met Amsterdamned en De Lift. Dat we nu weer te maken hebben met een plot over een loslopend gevaar in Amsterdam is natuurlijk reden genoeg om de link te leggen met laatstgenoemden en redelijk hoge verwachtingen te hebben, al helemaal omdat we hier niet met een seriemoordenaar of demonische Sinterklaas te maken hebben, maar met een heuse leeuw!… Lees verder “Prooi (Dick Maas) – Maas back in action”
Jaws (1975) staat in het Guinness Book of Records te boek als eerste officiële blockbuster. Een term die aangeeft dat een film zo succesvol is dat het naast een gigantische hoeveelheid geld ook lange rijen die hele huizenblokken beslaan opbrengt. Dat succes bleef natuurlijk niet onopgemerkt en bracht een hele rij horrorfilms op open water als Piranha, Alligator en Orca. Ook de formule werd naarstig bewerkt. Films als Tremors (Jaws in het zand), Alien (Jaws in space), Grizzly (Jaws in het bos) maar ook een film als His House (Jaws in een huis) heeft een fiks deel aan de film van Steven Spielberg te danken.… Lees verder “Blades (Thomas R. Rondinella) – Vinegar Syndrome”
Soms heb je wel eens zo’n film waar je niet precies weet wat je er nu van moet vinden. Je ziet dat hij niet goed in elkaar zit, maar toch heeft hij een soort vreemde hypnotiserende werking op je. Het kleine beetje plot wat er is lijkt wel geschreven door zes verschillende kleuterklassen die van elkaar niet wisten wat ze aan het doen waren en van enig budget lijkt geen sprake. Toch blijf je gebiologeerd kijken naar wat zich voor je op het scherm ontvouwt.… Lees verder “Devil Story (Vinegar Syndrome) – Franse weirdness”
Na een succesvol uitstapje naar het superheldengenre met DC’s Aquaman, keert James Wan naar zijn vertrouwde horrorgenre. Wan heeft toch al een aardige reputatie opgebouwd en mag zelfs een van de succesvolste horror regisseurs genoemd worden van de afgelopen 15-20 jaar. Met titels als Insidious en The Conjuring heeft hij ook een duidelijke stempel gezet op zijn werk. Wan heeft bijvoorbeeld de ‘jump scare’ naar nieuwe hoogtes gebracht en heeft hij eigenzinnig het bovennatuurlijke subgenre weer helemaal naar de top gebracht.… Lees verder “Malignant – James Wans terugkeer naar het horrorgenre”
Ah, de 90’s… Flitsende montages, pompende techno beats, fletse kleuren, het waren niet per se de meest interessante jaren wat film betreft. Toch heeft het decennium een paar meesterwerken gelanceerd. Denk aan Silence of the Lambs en Se7en. Die laatste is de grootste inspiratiebron geweest voor Resurrection.
Plot: De vastberaden rechercheur Prudhomme (Christopher Lambert) krijgt de meest vreselijke zaak uit zijn carrière. Samen met zijn partner moet hij op zoek naar een seriemoordenaar met een gruwelijke werkmethode. De moordenaar neemt steeds één lichaamsdeel van zijn slachtoffers mee en kerft Romeinse cijfers in de rest van het lichaam.… Lees verder “Resurrection (Vinegar Syndrome) – Lambert doet een Pittje”
