Netflix snapt het en komt in oktober, de halloween maand, met een aantal horrorfilms en series. Zo ook deze Italiaanse productie Il Legame, wat zoveel betekent als De Binding. Een binding is een ritueel uit een soort van paganistisch geloof wat vooral werd (wordt, volgens de film) beoefend in het zuiden van Italië waarbij iemand op duistere wijze de wil van een ander wordt opgelegd.
The Good, the Bad and the Ugly (oorspronkelijke titel Il Buono, il Brutto, il Cattivo) is een Italiaanse western uit 1966. De derde en laatste film uit de dollar trilogie van regisseur Sergio Leone. Ik zou eigenlijk niets over deze film moeten schrijven, omdat ik er niet objectief naar kan kijken. Voor mij persoonlijk is en blijft dit de beste (western) film die ooit is gemaakt. Ik kan dus ook niets negatiefs bedenken, maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.
Naast bekende spaghetti westerns, zoals The Good, The Bad and the Ugly of Once Upon a Time in the West, zijn er in de jaren 60 en 70 ontzettend veel westerns gemaakt. Je kunt haast van lopende band-werk spreken. Het mag duidelijk zijn dat niet alles wat toen is uitgebracht van hoge kwaliteit is, maar er zitten juweeltjes tussen. Arrow Video weet die er feilloos tussenuit te pikken. Het resultaat is The Complete Sartana met alle vijf de officiële en gerestaureerde Sartana films.… Lees verder “Recensie: The Complete Sartana (Arrow Video)”
Onlangs hadden we het in de It’s Only a Movie podcast over Giallo, maar wat is dat nu precies voor filmgenre? Ik deed er onderzoek naar voor mijn profielwerkstuk en zal het nog eens tot in de details uitleggen.
Giallo (meervoud gialli) is een filmgenre uit Italië en wordt ook wel Spaghetti Thriller of Spaghetti Slasher genoemd. In Italië wordt met Giallo alle Thrillers en Horrorfilms bedoeld. Buiten Italië wordt met de term naar een specifieke stijl van Moordmysterie-films met Horror-elementen verwezen, meestal afkomstig uit Italië.… Lees verder “Giallo – Wat is dat nu precies?”
Wij bij It’s Only a Movie houden van genrefilms en dan kom je al snel uit bij de Italiaanse zombiefilm! Puurdere trash vind je haast niet. Wat zijn onze ervaringen met Italiaanse zombies? Luister naar onze podcast waarin wij die met jullie delen en waarin wij ons best doen het allemaal wat korter te houden. 70-80 minuten leek ons toch wat lang voor een podcast. Ennnn, wij hebben een heuse intro!!
Ruggero Deodato, de alom geprezen en verguisde regisseur van Cannibal Holocaust kon er in de jaren 80 ook niet omheen: de slasherfilm. Deze nieuwe trend kreeg uiting vanuit elke hoek in de filmwereld en ook Italië speelde in op deze nieuwe gekte. Slasher en Deodato, een combinatie die weleens leuk zou kunnen uitpakken.
Ruggero Deodato is een duizendpoot. Zo heeft hij zich gewaagd aan Gialli (Phantom of Death), het kannibalen genre (Cannibal Holocaust, Last Cannibal World), Science-Fiction (Atlantis Interceptors), confronterende shock-cinema (The House on the Edge of the Park) en de slasher dus met Body Count, in het Italiaans bekend als Camping del Terrore.… Lees verder “Recensie: Body Count (Ruggero Deodato)”
1977-1982 is duidelijk de beste periode van Lucio Fulci geweest. Met titels als Zombi 2, The Beyond, The New York Ripper en City of the Living Dead heeft hij zich gevestigd tussen de beste horror regisseurs uit Italië. Ik durf zelfs te zeggen dat ik Fulci, met zijn uitzinnige aanpak van filmmaken, de meest spannende regisseur vind die Italië ooit heeft voortgebracht. Aenigma stamt uit een periode waar Fulci zijn beste tijd heeft gehad en dat is te merken.
Dario Argento’s debuut, The Bird with The Crystal Plumage, was een daverend succes in Italië. De Giallo nam een nieuwe koers en het was het begin van een glorieuze carrière voor Dario Argento, eentje die helaas al een tijdje niet meer zo glorieus is. De verwachtingen lagen dus hoog voor de opvolger van dit debuut. The Cat o’ Nine Tails, oftewel Il Gatto a Nove Code, werd aanvankelijk niet goed bevonden door de producenten, maar het publiek sprak dit tegen door nog massaler naar deze tweede film van Dario Argento te gaan.… Lees verder “Recensie: The Cat o’ Nine Tails (Dario Argento)”
Het is 1966 en de Spaghettiwestern groeit in rap tempo uit tot ongekende populariteit. Sergio Leone ontketent in 1964 de gekte met zijn A Fistful of Dollars en al snel volgen er meer regisseurs die geld zien in dit nieuwe subgenre. Een van die regisseurs is Sergio Corbucci, maker van een stel gerenommeerde titels als Il Mercenario (The Mercenary) en Il Grande Silenzio (The Great Silence). In 1966 was hij er vroeg bij en maakte hij, in hetzelfde jaar dat The Good, The Bad and the Ugly uitkwam, Django.… Lees verder “Recensie: Django (Sergio Corbucci)”
