Juan Piquer Simón en Vinegar Syndrome zijn een match die al eerder gemaakt is. Onlangs recenseerden wij Cthulhu’s Mansion, een film gebaseerd op het werk van H.P. Lovecraft. Met Satan’s Blood heeft Lovecraft niets te maken. Simón ook wat minder, want die mocht slechts assistent van Carlos Puerto zijn. Toch is Satan’s Blood weer een typisch 70’s, Europees cultwerkje geworden met een charme waar je als liefhebber moeilijk omheen kan.
Onlangs hebben wij weer een mooi pakketje mogen ontvangen van onze vrienden van Vinegar Syndrome uit de USA. Een van de titels die ze hebben gestuurd is Cthulhu Mansion, geregisseerd door pulp-regisseur Juan Piquer Simón (Pieces). Simón en H.P. Lovecraft, de bedenker van de mythe van Cthulhu, dat moet een interessante combi opleveren.
Plot: Een aantal drugsdealende hangjongeren neemt een goochelaar en zijn dochter te grazen na een show en gijzelt ze in hun eigen huis. Het huis blijkt echter voor rare situaties te zorgen en lijkt in contact te staan met een andere, duistere wereld.… Lees verder “Recensie: Cthulhu Mansion (Vinegar Syndrome)”
The Good, the Bad and the Ugly (oorspronkelijke titel Il Buono, il Brutto, il Cattivo) is een Italiaanse western uit 1966. De derde en laatste film uit de dollar trilogie van regisseur Sergio Leone. Ik zou eigenlijk niets over deze film moeten schrijven, omdat ik er niet objectief naar kan kijken. Voor mij persoonlijk is en blijft dit de beste (western) film die ooit is gemaakt. Ik kan dus ook niets negatiefs bedenken, maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.
Alweer een ghost story dacht ik bij het verschijnen van Marrowbone op Netflix, maar na even kijken op IMDb zag ik dat dit het regie debuut is van de man die The Orphanage schreef. Die film had een paar alleraardigste creepy scènes. Even wachten op een geschikt moment want een film als deze kijk je niet gewoon overdag, hoeveel lockdown tijd je ook hebt.
Plot: Om alle drama en misbruik te ontsnappen die haar psychopathische man en vader heeft veroorzaakt waagt een moeder met haar vier kinderen de oversteek van Engeland naar Amerika.… Lees verder “Recensie: Marrowbone (Sergio G. Sánchez)”
In 2015 keerden de dino’s waar veel van onze lezers mee zijn opgegroeid terug. Jurassic Park maakte in 1995 veel indruk, maar helaas werd met elk vervolg de beleving een stukje minder. Jurassic World wist veel goed te maken, ondanks dat de film in vele lijnen een kopie is van Jurassic Park. Maar het was weer genieten om onder andere de T-Rex weer in volle glorie mee te maken. De film is vooral met veel respect gemaakt en het is nu aan J.A.… Lees verder “Recensie: Jurassic World: Fallen Kingdom”
Het is 1966 en de Spaghettiwestern groeit in rap tempo uit tot ongekende populariteit. Sergio Leone ontketent in 1964 de gekte met zijn A Fistful of Dollars en al snel volgen er meer regisseurs die geld zien in dit nieuwe subgenre. Een van die regisseurs is Sergio Corbucci, maker van een stel gerenommeerde titels als Il Mercenario (The Mercenary) en Il Grande Silenzio (The Great Silence). In 1966 was hij er vroeg bij en maakte hij, in hetzelfde jaar dat The Good, The Bad and the Ugly uitkwam, Django.… Lees verder “Recensie: Django (Sergio Corbucci)”
