Dario Argento’s debuut, The Bird with The Crystal Plumage, was een daverend succes in Italië. De Giallo nam een nieuwe koers en het was het begin van een glorieuze carrière voor Dario Argento, eentje die helaas al een tijdje niet meer zo glorieus is. De verwachtingen lagen dus hoog voor de opvolger van dit debuut. The Cat o’ Nine Tails, oftewel Il Gatto a Nove Code, werd aanvankelijk niet goed bevonden door de  producenten, maar het publiek sprak dit tegen door nog massaler naar deze tweede film van Dario Argento te gaan. Gelijk hadden ze.

Wat zijn die oude films van Dario Argento toch genieten. Wie gevoelig is voor stijl likt zijn vingers af bij de films van de ‘Italiaanse Hitchcock’ tot pakweg 1987, wanneer hij voor het laatst een écht goede film heeft afgeleverd met Opera. De Giallo bestond al wat langer maar Dario Argento heeft van dit genre een waar feest gemaakt voor de cinefiel. Ook The Cat o’ Nine Tails is een film waarin Argento goed met stijl weet te spelen en dit ook weet te bekleden met een script dat de aandacht de volledige 111 minuten vasthoudt.

Er gebeurt in The Cat o’ Nine Tails aan de oppervlakte minder dan in latere films van Argento als Deep Red en Tenebre. Het script is minder gericht op horror, wat de aandacht nog meer doet verschuiven naar het ‘whodunnit’-aspect en de algehele sfeer. Ook zonder het duidelijke horror-aspect weet Argento zich met gemak staande te houden, want The Cat o’ Nine Tails kent amper zwakke momenten. Bijna elke scène staat in dienst van het mysterie en de setting is bijzonder sterk. De huizen, de straten en het instituut; het ademt allemaal erg veel sfeer uit en de spanning wordt op momenten goed opgebouwd. Vooral het segment op de begraafplaats mag er wezen.

Maar Argento zou Argento niet zijn als hij dit allemaal niet zou opfleuren met een stel scènes die cinematografisch bijzonder hoogstaand zijn. Zo zijn de scènes met het treinongeluk en vooral die in de liftschacht sterke staaltjes stilistisch vernuft. Wanneer dit alles wordt bijgestaan door een alweer zeer sterke score van Ennio Morricone en, ondanks de gewoonlijke dubbing, memorabel acteerwerk van Hollywood-icoon Karl Malden als blinde man en James Franciscus als journalist, dan mag er gesproken worden van een hoogtepuntje uit het Giallo-genre.

Ondanks dat deze Giallo van Argento minder gericht is op horror dan zijn latere werk weet The Cat o’ Nine Tails, dankzij een sterk script en goede sfeer, elke minuut te boeien. Ennio Morricone met de zoveelste mooie score en Karl Malden en James Franciscus als de hoofdpersonages dragen daarnaast enorm bij aan dit zeer prettige voer voor cinefielen.