Recensie: Prophecy (John Frankenheimer)

Eco-horror was een erg populair subgenre in de jaren 70. Films als Frogs, Long Weekend en, geen horror, maar wel eng, The China Syndrome lieten ons zien wat de consequenties kunnen zijn voor de mensheid als we blijven tornen met de natuur. Veel eco-horrors zijn ook tegelijkertijd monsterfilms. Alle Godzilla films zijn hier toch wel het beste voorbeeld van. In 1979 waagde John Frankenheimer (French Connection II, The Island of Dr. Moreau, Ronin) zich ook aan een eco-horror/monsterfilm met Prophecy, de film met de gemuteerde beer.… Lees verder “Recensie: Prophecy (John Frankenheimer)”

Recensie: Eyes of Laura Mars (Irvin Kershner)

Je kent het wel. Je raakt enthousiast door het artwork van een filmposter, je wilt weten wat voor film dit is, dus je leest verder. Je wordt nog meer enthousiast wanneer je leest dat Irvin Kershner, de man die verantwoordelijk is voor The Empire Strikes Back, de regie op zich nam. Je krijgt bijna een hartverzakking wanneer je leest dat je favoriete horror regisseur, John Carpenter, zowel het verhaal als het scenario heeft geschreven! Je plaats direct een order op eBay voor de dvd van Columbia Tristar en wacht met smart op het pakketje.… Lees verder “Recensie: Eyes of Laura Mars (Irvin Kershner)”

Recensie: Assault on Precinct 13 (John Carpenter)

Nog voordat hij met Halloween de wereld zou gaan veroveren, kwam John Carpenter met een film die weinig met horror te maken heeft, maar wel alle kenmerken kent die Carpenter zou gaan typeren. Assault on Precinct 13 toont in retrospectief hoe goed Carpenter eigenlijk overweg kon met andere genres en moeiteloos zijn stempel kon behouden. Het is vooral Carpenters muziek die Carpenter Carpenter maakt en met de score van Assault on Precinct 13 maakte hij een van zijn beste werken. Op de Blu-ray release van Scream Factory komt deze bijzonder goed uit de verf, maar deze release kent wel meer moois.… Lees verder “Recensie: Assault on Precinct 13 (John Carpenter)”

Cover art: vergane glorie – special

VHS-dozen die met inhoud bijna een halve kilo wegen, Laserdiscs met een omvang die met moeite in een Albert-Heijn tasje passen, het is voor de meesten tegenwoordig ondenkbaar dat er tijden zijn geweest waar je met een tas vol aan weekfilms thuiskwam van de videotheek. Wat de dupe is geworden van de evolutie van de mediadrager is de handgetekende cover-art, een haast vergeten kunstvorm die voor meer impact heeft gezorgd dan menigeen voor mogelijk houdt. Als kind vergaapte je je aan de veelbelovende cover-art van de VHS-hoezen in de videotheek.… Lees verder “Cover art: vergane glorie – special”

Passie voor pulp – Tom’s special

Al van zolang cinema bestaat worden er films gedraaid die steevast het bedenkelijke predicaat “pulp” opgeplakt krijgen. Een begrip met louter negatieve connotaties, waarvan waardeloos, kitsch of troep er slechts enkele zijn. Niet zelden wordt dit soort films ingeblikt door weinig getalenteerde en/of door winstbejag geobsedeerde cineasten, schijnbaar met als enige doel de eigen reputatie voor het grote publiek te grabbel te gooien. Elk ernstig filmcriticus zal u in zijn recensies behoeden voor pulp allerhande, al is het maar om een bepaald aanzien bij zijn lezerspubliek te verwerven.Lees verder “Passie voor pulp – Tom’s special”

Horror Top 25 van de jaren 80

Na de Horror Top 25 van de jaren 70 is het nu tijd voor de Horror Top 25 van de jaren 80! Baanbrekend zoals in de 70’s waren de horrorfilms toen niet meer, maar wanneer we het over sfeer, extravagantie of ongekende pulp hebben, dan is er geen beter tijdperk dan dat van de permanenten, neon-lichten, synthesizers en ultra-coole cult- of horroriconen. De jaren 80 hebben ons veel mooie herinneringen gebracht, uren konden we doorbrengen in de plaatselijke videotheek, op zoek naar de ultieme horrorfilm voor op de zaterdagnacht.

Lees verder “Horror Top 25 van de jaren 80”

Recensie: Body Count (Ruggero Deodato)

Ruggero Deodato, de alom geprezen en verguisde regisseur van Cannibal Holocaust kon er in de jaren 80 ook niet omheen: de slasherfilm. Deze nieuwe trend kreeg uiting vanuit elke hoek in de filmwereld en ook Italië speelde in op deze nieuwe gekte. Slasher en Deodato, een combinatie die weleens leuk zou kunnen uitpakken.

Ruggero Deodato is een duizendpoot. Zo heeft hij zich gewaagd aan Gialli (Phantom of Death), het kannibalen genre (Cannibal Holocaust, Last Cannibal World), Science-Fiction (Atlantis Interceptors), confronterende shock-cinema (The House on the Edge of the Park) en de slasher dus met Body Count, in het Italiaans bekend als Camping del Terrore.… Lees verder “Recensie: Body Count (Ruggero Deodato)”

Recensie: Waxwork (Anthony Hickox)

Horrorfilms over wassen beelden of wassenbeeldenmusea eindigen niet bij House of Wax (1953) en diens remake uit 2005. Zo kennen we bijvoorbeeld ook nog Mystery of the Wax Museum (1933), Nightmare in Wax (1969) en Tourist Trap (1979). De jaren 80 kenden ook hun wassenbeeldenmuseumhorror in de vorm van Waxwork, een charmant filmpje met in de hoofdrol Zach ‘Gremlins’ Galligan.

De film
De artwork en de plot van Waxwork wekten in de schappen van de lokale videotheek veel nieuwsgierigheid op. In ieder geval bij ondergetekende.… Lees verder “Recensie: Waxwork (Anthony Hickox)”

Recensie: Hardware (Richard Stanley)

De geboren Zuid-Afrikaan Richard Stanley is geen workaholic, maar met zijn twee feature films heeft hij genoeg naam kunnen vergaren binnen het cult-wereldje. Zijn tweede film, Dust Devil, was mijn introductie met Stanley, een kennismaking die was bevallen, maar Dust Devil kon bij mij zijn naam niet helemaal waarmaken. Hardware daarentegen, Stanley’s debuut, is een pareltje binnen het cyberpunkgenre en een film waarvan zijn sfeer enorm blijft hangen.

Richard Stanley heeft iets met het woestijn. Dust Devil speelt zich daar grotendeels in af en Hardware toont een post-apocalyptische setting waarin alles buiten de stad bedolven ligt onder het zand.… Lees verder “Recensie: Hardware (Richard Stanley)”

Recensie: Brainsmasher (Albert Pyun)

Albert Pyun, wie kent hem niet? Met klassiekers als Cyborg, Dollman, Nemesis en Kickboxer 2 en 4 is hij met gemak een van de grootste B-film regisseurs op aarde. En een van de betere. Zijn films hebben nooit het productionele niveau van menig Hollywoodfilm gehad, maar willen doorgaans wel behoorlijk vermaken. En daar is het meestal om te doen bij de genrefilm. Brain Smasher is een sympathieke actie-komedie die in de lijn ligt van de betere ‘Pyun-film’.

Hoofdrolspeler Andrew Dice Clay kende zijn hoogtijdagen in de jaren 80 en 90.… Lees verder “Recensie: Brainsmasher (Albert Pyun)”