Joe Hill is inmiddels een grote naam in het horrorwereldje. Zijn verhalen en boeken verkopen misschien wel al net zo goed als die van zijn vader Stephen King en stonden al garant voor films en comics. En nu is daar dan ook een serie van misschien wel zijn bekendste boek: Nos4a2. Ondanks dat het boek nog steeds op mijn “te lezen lijst” stond ben ik toch maar gelijk met de serie begonnen.

Plot: Nos4a2 valt er te lezen op het nummerbord van een zeldzame ’38 Rolls Royce Wraith en alsof deze hint nog niet genoeg is krijgen we gelijk te zien waarom. De auto zuigt als het ware de levenskracht van zijn jonge passagiers op om die vervolgens door te sturen naar de bestuurder. Deze bestuurder, Charlie Manx (Zachary Quinto), is de boogeyman van dit verhaal die kinderen ‘bevrijdt’ van hun ouders en ze vervolgens onderbrengt in “Christmas Land”. Christmas Land is een innerscape, een wereld die alleen bestaat in het bewustzijn van Manx.

Charlie is niet de enige met een innerscape, er lopen meer begaafde mensen rond met een zelfde soort gave. Zo ook Vic McQueen, de main character van deze serie (met verve gespeeld door Ashleigh Cummings). Zij kan met behulp van haar innerscape (een oude brug) en haar crossmotor dingen vinden die verloren zijn, variërend van kleine dingen als een horloge maar ook bijvoorbeeld mensen. En dat is iets wat Charlie Manx niet ziet zitten, voordat hij verder gaat met het ontvoeren van kinderen wil hij eerst het probleem Vic McQueen oplossen. Vic krijgt inmiddels hulp van andere begaafde vrouwen om een verdwenen buurkind te zoeken. Daarnaast heeft ze ook nog haar handen vol aan een alcoholische vader, een moeder die haar liever als schoonmaakster ziet dan dat ze gaat studeren, vriendjes en vriendinnen.

Nos4a2 bevat een aantal elementen (voornamelijk de innerscapes) waarvan het overduidelijk is dat ze veel beter werken in de geschreven vorm, het komt soms wat gekunsteld over. Hill weet, net zoals zijn vader dat als de beste kan, een authentieke small town Americana sfeertje neer te zetten. Niet idealistisch, verre van dat, maar erg realistisch aandoend. Maar jammer genoeg is dat ook het grootste pluspunt van de serie. Want naast het eerder genoemde puntje van kritiek valt er meer op deze 10 delige serie aan te merken. Zo wordt het bijvoorbeeld nergens echt eng en is spanning ook ver te zoeken. Een beetje horrorliefhebber draait z’n hand er niet voor om. Zo is de excentrieke Charlie Manx vooral… eh excentriek in plaats van creepy. En ik kan me voorstellen dat in een betere serie de auto en de kerstmuziekjes die een voorbode zijn van Manx veel meer losmaken dan dat hier het geval was. Vic’s “normale” leven moet voor het nodige drama zorgen maar ook dit wordt maar niet echt boeiend waardoor sommige afleveringen gewoon een tikkie saai worden.

De serie schijnt het boek niet echt precies te volgen, wellicht een pluspunt voor diegene die het boek wel al gelezen hebben. Verwacht echter geen conclusie na deze 10 afleveringen, deze omvatten slechts een derde van het dikke boek. Maar als er daadwerkelijk nog twee seizoenen komen dan hoop ik wel dat het allemaal wat interessanter wordt dan deze eerste.