De elfde toevoeging aan de 88 Films Italian Collection is een poliziotteschi van Ruggero Deodato, daterend van voor Cannibal Holocaust. Het script komt van de hand van Fernando Di Leo (Milano Calibra 9, The Boss).
In Live Like a Cop, Die Like a Man spelen Marc Porel (The Psychic) en Ray Lovelock (The Living Dead at the Manchester Morgue) twee leden van de “Special Squad”, een geheime politie eenheid die de gevaarlijkste criminelen opspoort en ombrengt. En dat doen ze, de twee schieten en slaan zich een weg door de Italiaanse steden. Ze brengen vijf bankovervallers om nog voor de misdaad, achtervolgen twee gewelddadige tasjesdieven op de motor (naar verluidt zonder toestemming de scène te schieten) en draaien hun hand niet om voor een beetje martelen hier en daar. Op de achtergrond loopt nog een plotje over een maffiabaas waar al jaren op gejaagd wordt, zonder succes. Maar na wat gebeurtenissen zullen de twee wat beter hun best moeten gaan doen.
Deodato neemt met deze film een loopje met de machocultuur die heerst in Italië. De twee agenten proberen zo’n beetje al het vrouwelijk schoon te bespringen, maar bij de secretaresse van hun chef (Deodato’s ex-vrouw Silvia Dionisio) krijgen ze het deksel op hun neus als ze duidelijk maakt dat mannen vrouwen niet bij kunnen houden in bed en bij de zus van de maffiabaas Pasquini (Deodato’s ex-schoonzus Sofia Dionisio) worden de twee achter elkaar uitgewoond door de nymfomane, compleet met kreten voor hulp. Ook lijken de twee nihilisten totaal gevoelloos voor gevaar of het welzijn van omstanders en worden er zonder blikken of blozen misdadigers geëxecuteerd tussen onschuldige omstanders. De twee blazen op den duur per ongeluk ook hun eigen auto op met als enige reactie: “ach, misschien halen we de laatste bus nog.”
Quentin Tarantino noemde Live Like a Cop, Die Like a Man “een van de beste titels ooit en hij doet wat hij belooft.” Liefhebbers van jaren 70 italocrime kunnen hun hart ophalen met deze film. Het is Dirty Harry maar dan een tikkie of drie meer nihilisme en geweld. Genoeg gore en goeie achtervolgingen maken de film verplicht kijkvoer voor de genreliefhebber.
De Blu-ray van 88 Films heeft scherp beeld, maar is niet zo opgepoetst dat het er onnatuurlijk uit gaat zien. De film heeft nog wel een beetje dat ‘smerige’ wat bij het genre hoort. Het geluid is Engels of Italiaans met Engelse ondertiteling in LPCM 2.0, maar is erg goed. Ray Lovelock zingt zelf maar weer de soundtrack in en die klinkt goed, beetje Bob Dylan-achtig.
Het is weer een prima uitgave van 88 Films, al zijn de extra’s wat karig met enkel een trailer en wat stills.
