Oktober en Halloween zijn dan alweer voorbij, wij (en Netflix) gaan nog even door met horrorfilms.

Plot: Eli is een jongetje met een auto-immuun ziekte en is dus eigenlijk overal allergisch voor. Tot op het punt dat als hij wordt blootgesteld aan de buitenlucht hij het niet zal overleven. Met andere woorden: Eli is een “boy in a bubble”. Daardoor is het nog een hele operatie hem via verschillende motels naar de kliniek van Dr. Horn (Lili Taylor) te krijgen. Dr. Horn heeft een groot oud huis omgebouwd zodat patiënten zoals Eli er betrekkelijk vrij kunnen logeren met hun familie terwijl ze behandeld worden. Maar zoals al snel duidelijk wordt is er iets niet helemaal in order met zowel Dr. Horn als met het oude huis.

Het duurt dan ook niet lang voordat wij op verschillende haunted house clichés getrakteerd worden met hier en daar een schrikeffect of een creepy scène. Sommige van deze scènes werken terwijl andere je wat te bekend voorkomen. Dat er iets helemaal niet in orde is met Dr. Horn en haar behandelingen is al snel duidelijk maar wat haar beweegredenen precies zijn daar moeten we als kijker nog even naar gissen. En dat niet alleen, ook de ouders van Eli lijken soms maar rare gesprekken te hebben.

Wanneer we meer duidelijk krijgen tijdens de finale slaat de film compleet om, zo ver zelfs dat we de film in een compleet ander subgenre kunnen plaatsen. Welk subgenre dit is kunnen we niet zeggen want dan zouden we te veel verklappen. Het is wel jammer dat tijdens deze finale de film pas echt interessant wordt. Het grootste gedeelte van de film is helaas een middelmatige ghost story of haunted house film die maar met vlagen weet te boeien. Nu is, ondanks de degelijke acteerprestaties en goede setting, de twist aan het einde de grootste attractie van de film. En een twist als deze verdient een betere film.