Het is oktober en dus laat Netflix weer van zich horen met een nieuwe horror-thriller, na Gerald’s Game en 1922 alweer de derde verfilming van een Stephen King verhaal. Dit keer een verhaal dat hij samen met zijn zoon Joe Hill schreef en uitkwam in 2012.

Plot: De zwangere Becky en haar broer Call zijn op weg naar de stad als ze even moeten stoppen naast een hoog grasveld, als ze een kind om hulp horen roepen gaan ze het veld in om te helpen. Ze raken elkaar al snel kwijt en het blijkt zo goed als onmogelijk om elkaar terug te vinden of om de uitgang van het veld te vinden. Niet omdat het veld nu zo groot is of alles op elkaar lijkt maar omdat op onverklaarbare wijze hier de normale regels niet gelden. Zo proberen ze op elkaars geroep af te gaan maar dat blijkt niet te werken en ook het tegelijk springen en kijken levert een vreemde situatie op. Zo staan ze op het ene moment vlak bij elkaar om tijdens de tweede sprong opeens honderden meters van elkaar verwijderd te zijn. Het levert een leuke scène op die gelijk duidelijk maakt dat enige logica ver te zoeken is in dit veld. Maar het wordt al snel nog mysterieuzer als ze andere verdwaalde mensen tegen het lijf gaan lopen. Zo blijkt het roepende jongetje te weten dat het veld geen dode dingen kan verplaatsen en als Becky de vader van het jochie ontmoet weten we als kijker gelijk dat die man niet te vertrouwen is en vast een grotere rol gaat spelen in het geheel. Wat er precies gaande is blijft vaag, al krijgen we vrij snel te zien dat het van alles te maken heeft met een dreigende reusachtige steen met eeuwenoude afbeeldingen die het midden van het veld ligt. Het gaat er dan ook niet zo zeer om waarom maar hoe en of de verdwaalden hier ooit weer uit komen.

Je kent misschien het gevoel wel wat je krijgt als je verdwaalt; hulpeloosheid, frustratie en angst. Gevoelens die je bij deze film verwacht bij het lezen van de plot van In the Tall Grass, maar de film slaagt er maar heel eventjes in dit op te roepen. Want al snel na het verdwalen van de spelers worden dingen vreemder en wordt er meer op mysterie en een onbekende dreiging ingezet, alleen werkt dit niet echt en wordt het nooit echt spannend. Wat wel werkt zijn de mooie visuals die Natali in de film verwerkt heeft. Prachtige duistere stukjes filmkunst die we inmiddels gewend zijn van hem en eerder zagen in series als Hannibal en American Gods. Het voegt wat toe aan de film maar maakt het tegelijkertijd soms wel weer vaag, want verwacht geen uitleg van wat er soms in deze scènes nu precies gebeurt. Nu hoeven we niet per se een uitleg of altijd bij het handje gehouden worden met een horrorfilm maar de gebeurtenissen en ‘regels’ in deze film lijken nogal willekeurig wat er wel voor kan zorgen dat je niet gegrepen wordt.

Door het simpele uitgangspunt, een minimum aan spelers en de beperkte locatie heb je het gevoel dat dit ook een korte film zou kunnen zijn geworden of een aflevering van een serie a la The Twilight Zone in plaats van een 100 minuten durende film. In the Tall Grass heeft een interessant uitgangspunt, ziet er bij tijden erg goed uit maar werkt waarschijnlijk beter als kort verhaal.