Netflix heeft inmiddels al een behoorlijke reputatie opgebouwd als het gaat om horror series en films. Zo werd vorig jaar de serie The Haunting of Hill House door velen al bestempeld als de meest enge serie ooit. En hetzelfde gebeurt nu ook weer met Marianne. Een beetje horrorliefhebber weet echter maar al te goed dat je dit soort koppen niet serieus moet nemen. Beter ga je de serie gewoon lekker zelf bekijken zonder dat je er al te veel over leest, tenzij je natuurlijk deze recensie leest, ga dan vooral door met lezen.
Plot: Marianne is de naam van een heks die de hoofdrol speelt in de boeken van de super populaire schrijfster Emma Larsimon. De reeks is zojuist tot een eind gekomen en Emma is nog volop bezig met het promoten van haar laatste boek. Tijdens een signeer sessie duikt er opeens een vriendin uit haar jeugd op met een bizarre boodschap en als daar niet veel later ook nog een extreme actie op volgt wordt Emma als het ware gedwongen terug te keren naar haar geboortedorp waar ze zo’n 15 jaar ervoor is vertrokken en gezworen heeft nooit meer terug te keren. Eenmaal terug in het kustdorpje Elde blijkt het kwaad uit haar boeken op haar te wachten en dit keer niet alleen in haar nachtmerries.
Ook deze Franse serie werd zonder veel promotie toegevoegd aan de Netflix catalogus, alsof de mensen achter de streaming service er vertrouwen in hebben dat dit soort series hun publiek toch wel vinden. En daar kunnen ze in dit geval ook eens best gelijk in hebben. Marianne is een goed gemaakte en geschreven serie. Toegegeven, fans van het genre zullen het een en ander bekend voorkomen en de makers hebben goed gekeken naar andere succesvolle films maar toch weten ze er een eigen draai aan te geven. Zo voelt het af en toe wel als een serie die James Wan had kunnen maken en zouden we het afgelegen Franse kustdorpje zo kunnen inruilen voor een plaatsje in Maine. Niet alleen qua sfeer maar ook het vriendengroepje als we terug gaan naar de jaren 80 en de reünie in de huidige tijd herinneren ons aan Stephen King.
Maar dit nemen we op de koop toe omdat de serie deze en andere bekende aspecten samengekneed worden tot een eigen, effectief horrorverhaal. De makers zetten vaak in op de jumpscare en doen dat behoorlijk succesvol. Daarnaast krijgen we ook genoeg creepy scènes waar de nekharen van omhoog gaan staan en zo nu en dan zelfs wat behoorlijk wat bloed en gore. En om wat tegengas te geven zijn de afleveringen doorregen met wat subtiele humor en een paar grappige karakters.
Naarmate de afleveringen vorderen krijgen we steeds meer inzicht in waarom Emma vertrokken is en waar Marianne vandaan komt. Tegen de derde aflevering was ik verslaafd en waren de overige vijf er binnen no-time door. Marianne is echt zo’n serie die je er in een weekend doorheen jaagt en een mooie zoethouder voor iedereen die met smart op het tweede seizoen van The Haunting of Hill House zit te wachten.
Ondanks dat het allemaal wat bekend voorkomt is Marianne gewoon een toffe serie met goed geschreven karakters die je zo nu en dan even goed laat schrikken en op momenten lekker creepy is, maar of het de engste serie ooit gemaakt is? Dat mag je zelf beslissen.
