Echt veel heb ik niet met kannibalenfilms. Natuurlijk kan ik wel van films als Cannibal Holocaust genieten maar dan vooral als ik die samen met vrienden kijk en met een zeker alcoholpromillage in mijn bloed. Ik zie gewoon niet echt de dreiging in van een stam die nog in het stenen tijdperk leeft en denkt bepaalde krachten te krijgen door mensenvlees te nuttigen. Er bestaat namelijk een prima middel tegen dat soort gasten: napalm. De verfilming van het waargebeurde verhaal van twee Duitsers die met elkaar afspraken om na een neukpartij de een door de ander levend te laten opeten, Cannibal, was ook niet aan mij besteed. Dat komt onder andere door het kokkerellen expliciet in beeld te brengen maar vooral ook omdat het een hele slechte film is. De enige kannibaal die ik trek is Hannibal Lecter in Silence of the Lambs en Manhunter, maar dat zijn dan ook fenomenale films. Wanneer zijn personage wordt uitgemolken in Hannibal, Hannibal Rising en Red Dragon is voor mij de lol er alweer snel af.

Toen enkele weken geleden aan mij werd gevraagd om naar de persvoorstelling te gaan van “de Franse kannibalenfilm” Raw had ik dan ook mijn twijfels. Natuurlijk had het nieuws rond kotsende festivalbezoekers ook mij al bereikt. Bij de daaropvolgende voorstellingen werden zowaar kotszakjes uitgereikt. Zo creëer je wel een hype. Een goede, dat zeker. Maar ik zat niet te wachten op een hype. Ik wilde weer zo’n fantastische Franse horrorfilm als Martyrs en Inside, want genrefilms van een dergelijk niveau zie ik al een tijd niet meer uit het land van croissants en hypermarchés voorbijkomen. Maar GOD-ZIJ-DANK, Raw maakt het lange wachten meer dan goed!

Justine komt uit een trots gezin van dierenartsen. Zij is net klaar met school en heeft ook de ambitie om dierenarts te worden. Dat gaat vast goed komen want Justine is ontzettend pienter. Eenmaal op de campus wordt zij al snel onderworpen aan een sadistisch ontgroeningsritueel. Daar treft zij ook haar oudere zus Alexia aan die haar zoveel mogelijk probeert te begeleiden tijdens de ontgroening. Justine ondergaat de idiote taferelen zoals van haar wordt verwacht maar wanneer zij wordt gedwongen om rauwe konijnenlevertjes te eten is dat voor haar ontoelaatbaar. Justine komt namelijk niet alleen uit een gezin van dierenartsen maar ook van vegetariërs. Justine weigert. Alexia blijkt haar vegetarische opvoeding al lang en breed te hebben verlaten en dwingt Justine om de konijnenlevertjes te eten. Onder druk van haar zus en bang voor uitsluiting eet zij ze toch. Het eten van vlees gaat haar lichaam niet onopgemerkt voorbij. Niet alleen krijgt zij een verschrikkelijke uitslag maar ontstaat bij haar ook een soort oerdrift. Justine ontwikkelt namelijk een honger, een honger naar meer.

Had mij een jaar geleden verteld dat ik ooit een coming of age kannibalenfilm zou zien die ook nog eens van het hoogste niveau zou zijn en ik had je voor gek verklaard. Maar Raw, of soms betitelt als Grave, is die film. Regisseuse Julia Ducournau heeft werkelijk iets bijzonders neergezet. Niet alleen weet zij de ontwikkeling van meisje tot vrouw nauwgezet te verwoorden maar ook die van vegetariër tot kannibaal. Dat de seksuele ontwikkeling en het zoeken naar een eigen identiteit bij Justine uitmondt in het verscheuren van mensenvlees is misschien absurd maar in Raw werkt het perfect. Daarnaast verwerkte Ducournau een aantal maatschappelijke statements subtiel door de hele film die ook nog eens aankomen zonder door je strot te worden geduwd. Ga er maar aan staan.

Alle lof voor Garnace Marillier als Justine. Nog maar 18 jaar is zij, maar werkelijk een belofte. Er is nogal wat durf voor nodig om jezelf zo bloot te geven maar zij lijkt het te doen met een gemak dat je zelden ziet. Ze draagt de film.

Ik moet de liefhebbers van de reguliere kannibalenfilm misschien wel even teleurstellen. Raw is niet het gorefest waar jullie misschien op hopen. Die kotszakjes zijn een leuke gimmick maar ook niet meer dan dat. Een geoefende horrorliefhebber die nogal wat heeft gezien zal niet direct kotsneigingen krijgen bij de diverse bloederige taferelen. Want bloed is er zeker, maar ik durf te wedden dat de gemiddelde bioscoopbezoeker dat niet het ergste vindt wat te zien is. Wat dan wel? Tja, dat ga ik niet verklappen. Raw is gewoon meer dan rondvliegende ledematen. Er is veel ruimte voor karakterontwikkeling, iets dat wij als genreliefhebbers moeten koesteren.

Het begin van de derde akte had misschien wat meer vaart mogen hebben. Misschien is het gemierenneuk of lag het aan mij omdat de Dr. Pepper die ik mee de zaal in had gesmokkeld erg graag weer uit mijn blaas wilde rond die tijd. Ik kan dat pas beoordelen bij het herzien van de film ben ik bang. Maar dat ik Raw meerdere keren ga zien is wel zeker. En dan met een tijdig gepland toiletbezoek van tevoren.

Zonder blikken of blozen durf ik stelling te nemen dat Raw een van de beste horrorfilms is van de afgelopen tien jaar. Raw is iets bijzonders.