Brian Yuzna en Stuart Gordon waren twee namen die in de jaren 80 en 90 garant stonden voor solide horror. Vaak tappend uit het vaatje van H.P. Lovecraft wisten zij klassiekers als Re-Animator en Return of the Living Dead 3 te maken. Yuzna is door de jaren heen niet meer de frisse filmmaker van weleer, films als Rottweiler en Amphibious 3D beamen dat, maar Stuart Gordon heeft met zijn aandeel in de Masters of Horror-serie laten zien nog steeds goede horror te kunnen maken. Vandaag bespreken we een vaak overkeken film uit hun hoogtijdagen; Dolls.

Plot: Een groep verdwaalde reizigers verblijft tijdens een stormachtige nacht in het grote landhuis van een echtpaar dat poppen maakt. Die nacht ontdekt het kind van twee van de reizigers, Judy, dat de gemaakte poppen eigenlijk miniatuur-mensen zijn, gemaakt om kwaadaardige plannen uit te voeren in opdracht van hun makers. Samen met het volwassen kind Ralph, één van de andere reizigers, probeert het kind de poppen te stoppen.

Enge filmpoppen zijn tijdloos. In 1936 had je al The Devil-Doll, maar ook in Poltergeist of The Conjuring maakt een of andere freaky pop weer zijn opwachting. Het was echter wachten tot 1988 wanneer Child’s Play een heuse trend teweeg zou brengen. Films als Dolly Dearest, Full Moon producties als de Puppet Master- en Demonic Toys-reeks, en uiteraard de onvermijdelijke vervolgen op Tom Hollands klassieker zijn hier een goed voorbeeld van. Dolls valt de eer te beurt dat het de poppentrend voor was, de film werd namelijk een jaar voor Child’s Play uitgebracht, maar echt veel heeft dat niet uitgemaakt. De poppen uit Dolls staan qua bekendheid namelijk ver in de schaduw van Chucky. Onterecht, vinden wij.

Dolls is naast Brian Yuzna ook geproduceerd door Charles Band, de oprichter van het hierboven al genoemde Full Moon Features (hun huidige naam). Full Moon zou pas in 1989 het daglicht zien met hun eerste productie en grote hit Puppetmaster, een film die qua plot veel lijkt op Dolls. Het is duidelijk dat Band inspiratie heeft geput uit Dolls, want niet alleen op het gebied van plot, maar ook qua sfeer doen beide films niet veel onder voor elkaar. Dolls is echter geregisseerd door een betere regisseur, wat meteen ook de reden is dat Dolls gewoonweg een betere film is dan Puppetmaster.

Het sterke aan Dolls is de simpliciteit waarmee alles wordt aangepakt. De plot is heerlijk laagdrempelig en ook de stereotypes van personages die doorheen de film lopen zorgen ervoor dat je je geen moment hoeft in te spannen om het verhaal goed te kunnen volgen. Het gaat hier om het grote huis, dat sfeervol in beeld wordt gebracht, het geheim dat het waarborgt en de stupide reizigers die rijp zijn voor de slacht! Nee, gewelddadig is Dolls amper, de focus wordt namelijk meer gelegd op het mysterie en de spanningsopbouw in plaats van de gore, maar de poppen weten op momenten onverwacht sadistisch uit de hoek te komen, wat Dolls net dat scherpe weet mee te geven wat het nodig heeft om niet in de vergetelheid te geraken.

De echte aantrekkingskracht van de film zijn dus de poppen en elke scène met die wezentjes erin is genieten. De stop-motion die gebruikt wordt om de poppen tot leven te wekken is niet altijd even overtuigend, maar het design en de acties van de ondingen maken veel goed. Vooral de scène waarin Rosemary, Judy’s stiefmoeder, wordt toegetakeld door de poppen is een pijnlijke onderneming. Rosemary’s daaropvolgende ingeving is vervolgens wel een lachwekkende, maar dat tekent goed de toon van deze film: niet al te serieus en vooral genieten van het lekkere sfeertje en de duivelse poppen!