‘Alweer een remake’ is al snel de gedachte bij deze nieuwe visie op de originele Britse comic, die in 1977 zijn intrede maakte in de befaamde 2000 AD anthologie. In dit geval zit het echter iets anders in elkaar. Dredd 3D komt namelijk veel dichter bij het bronmateriaal en is het Sylvester Stallone-vehikel Judge Dredd uit 1995 een compleet uit de context gerukte filmversie. Een vermakelijke, dat wel, maar met Dredd 3D wil de kleine Britse productiemaatschappij DNA films de eer van deze Britse held herstellen.

Plot: Dredd speelt zich af in Mega City One – een grote, gewelddadige metropool waar criminelen regeren. De enigen die nog een beetje orde in de chaos kunnen scheppen zijn de ‘judges’. Deze zwaar bewapende agenten hebben niet alleen het recht om misdadigers staande te houden, maar zijn ook rechter, jury én beul in één. De meest gevreesde judge in de stad is Dredd (Karl Urban). Zijn missie? Een gevaarlijke drugsbende oprollen, die zich schuil houdt in een van de mega gebouwen. Aan het hoofd van de Slo-Mo drugsbende staat de verknipte Ma-Ma (Lene Headey), met haar meedogenloze clan de schrik van alle omwonenden. Wat volgt is een grootschalig gevecht waarbij Ma-Ma alles doet om haar ‘rijk’ te beschermen en de binnengedrongen Dredd en de judge-in-opleiding Cassandra (Olivia Thirlby) af te maken.

Uit meerdere hoeken klinkt de kritiek dat het script van Dredd 3D teveel op dat van het Indonesische The Raid zou lijken. De uitgangspunten van beide films kennen inderdaad veel overeenkomsten, maar je kan er eigenlijk niet genoeg van hebben in het actie-genre. De grote actiefilm van de laatste jaren verliest zich al snel in overgecompliceerde verhaallijnen en structuren, waardoor een dergelijk basaal uitgangspunt, waarin tijd wordt geschonken aan hetgeen waar het echt om draait in een actiefilm, als een frisse wind aanvoelt. Dredd 3D knalt zonder poespas van het scherm en is een film die de voornaamste actie-elementen uitstekend beheerst.De sfeer is in tegenstelling tot de popcorn-adaptatie uit 1995 uiterst grimmig en donker. Karl Urban windt er als Dredd geen doekjes omheen en lijkt volledig gefixeerd op zijn doelen. De makers zijn ook niet bang om het uitschakelen van

de hindernissen richting doel grafisch en gewelddadig in beeld te brengen. Het geweld dat Dredd gebruikt is genadeloos en staat in groot contrast met wat we op filmisch gebied al kenden van deze cultfiguur. Het bloed vloeit rijkelijk en dat mag als een verademing ervaren worden. Je voelt je wat dat betreft geen moment in de zeik genomen door de makers, iets wat uniek is op het grote commerciële witte doek.

Minpunten zijn er echter wel. Zo is het script, hoe fijn die in zijn basis ook is, niet helemaal vlekkeloos. De toevoeging van rookie Anderson doet obligaat aan en komt Dredd in veel knelpunten wel erg goed uit. Ook de villain Ma-Ma, voor de afwisseling eens een vrouwelijke bad-guy, komt niet helemaal goed tot haar recht in de laatste confrontatie. En om toch de vergelijking met The Raid te maken: het gebouw wordt daar beter en minder fragmentarisch in beeld gebracht. Het gebouw heeft in de martial-arts knaller een karakter, iets wat in Dredd 3D minder goed wordt uitgewerkt.

De minpunten vallen allemaal gelukkig in het niet wanneer naast de positieve punten gelegd. De actieliefhebber wordt met Dredd 3D op zijn wenken bediend. Dit alles wordt nog extra kleur gegeven door de fantastische slo-mo effecten, waarin mooi gebruikt wordt gemaakt van haarscherpe slow-motion, zeker op de uitstekende blu-ray. Dredd 3D mag zich een van de beste releases van het jaar noemen.