Veel ‘poppenhorrors’ gaan over demonische en moordende poppen en zijn vaak niet meer dan simpele genrefilms. Niet dat wij daar geen plezier aan beleven, maar zo nu en dan duikt er een film op die verder gaat dan dat. Magic is zo’n film. Deze psychologische thriller van Richard Attenborough (A Bridge Too Far, Gandhi, Chaplin) verdiept zich in de psyche van een schizofreen, die middels zijn buikspreekpop, Fats, zijn alter ego vorm geeft.

Plot: Corky, assistent van een illusionist, verknalt zijn eerste solo optreden. Hij krijgt een buikspreekpop met de naam Fats om zijn optredens te verbeteren en binnen een paar jaar later is Corky op het hoogtepunt van zijn populariteit. Maar Fats heeft een eigen wil gekregen en wil zijn meester domineren.

Bovenstaande plotomschrijving is een vertaling van een synopsis die op IMDb staat en daarvan uitgaande verwacht je een standaard horrorfilm over een pop die tot leven komt. Dat men dit als een horrorfilm wou verkopen in het jaar dat Halloween zo’n groot succes was, is niet zo vreemd, maar geheid dat mensen met een verkeerd verwachtingspatroon de bioscoopzaal zijn ingestapt want Magic is niet wat de plotomschrijving doet vermoeden. Of ze er teleurgesteld uit zijn gelopen is een tweede.

Magic is wellicht geen horrorfilm, maar hoeft er op het gebied van spanning niet voor onder te doen. Attenborough weet op een knappe manier veel spanning te halen uit de oncontroleerbare drang van Corky om via Fats leven te geven aan zijn alter ego, het donkere deel van Corky. Personageopbouw is waar Magic sterk in is en dit is niet enkel te danken aan het onderhoudende script.

De sterkste factor van Magic is zonder twijfel het acteerwerk van Anthony Hopkins. Het is op momenten overweldigend om te zien hoe hij gestalte geeft aan de labiele Corky en de uitdagende Fats. Vooral de scène waarin Corky door zijn manager wordt gevraagd Fats voor vijf minuten stil te houden is door Hopkins’ optreden een nagelbijtend en onvergetelijk stukje cinema.

Magic is een knap voorbeeld van een film die zonder conventionele trucjes veel spanning weet te creëren. Hopkins is hierin een katalysator die zijn weerga niet kent. Het is jammer dat Attenborough nooit meer iets heeft gedaan binnen dit genre, want dat hij meer kan dan biopics en drama’s maken is hier wel duidelijk.