Maniac is ongetwijfeld een van de meest beruchte slashers uit de jaren 80. De iconische poster belooft een hoop ‘sleaziness’ en dat krijg je ook, in tegenstelling tot veel andere horrorfilms uit die tijd die vooral teleurstelden nadat je ze uit de geweldige hoes had gehaald en in de videospeler had gestopt. Joe Spinell zet in Maniac een gestoorde freak neer en het is niet voor iedereen weggelegd Frank Zito te doen vergeten. Hoe raar keken we wel niet op toen de naam van Elijah ‘Frodo Baggins’ Wood bekend werd gemaakt om de rol van scalperende seriemoordenaar neer te zetten.
Plot: Frank werkt als hersteller van vintage mannequins in de winkel die ooit aan zijn moeder toebehoorde. Hij is echter compleet gestoord en gaat op het net op zoek naar vrouwelijke slachtoffers, die hij stalkt, vermoordt en scalpeert. Dit alles in de overtuiging dat het de mannequins tot leven zal brengen en de leegte zal vullen die zijn promiscue moeder heeft achtergelaten. Op een dag ontmoet hij Anna, een kunstenares die gespecialiseerd is in het fotograferen van mannequins, en vormt zich al snel een band door hun gezamenlijke interesse in plastic poppen. Maar dan duiken Franks migraine aanvallen weer op en lopen de dingen uit de hand.
Remakes, ze zijn om moe van te worden. Noem een klassieke horrorfilm en de remake is al gemaakt of zit in de planning. Maniac had een hoop tegen zich. De regisseur had niet bepaald pareltjes op zijn naam staan en Elijah Wood in de hoofdrol als gestoorde seriemoordenaar? Echt? Maar wonderen bestaan, want Maniac is niet zomaar een goede remake. Nee, Maniac is een van de beste remakes ooit gemaakt en ligt niet ver achter op titels als The Thing en The Fly wanneer het aankomt op remakes die het origineel overtreffen. Dit is een uitspraak die velen opmerkelijk zullen vinden, maar Maniac is een werkelijk beklemmende filmervaring geworden.
Khalfoun bewijst met zijn film een groot talent te zijn. Niet alleen blijkt hij kennis van de materie te hebben (de scène met de ode aan de poster van het origineel is briljant!), ook filmtechnisch is Maniac een schot in de roos. Riskant is de opzet om alles vanuit de ‘point of view’ van Wood te vertonen, maar het werkt wonderwel. Een paar flashbacks en wat shots richting de spiegel breken dit patroon op de juiste momenten. Geen seconde voelt de opzet geforceerd of gekunsteld aan en dat mag een verdienste genoemd worden, zeker in ogenschouw nemende dat het origineel op dat vlak recht toe recht aan is.
Maar wat de meeste opzien baart is zonder meer de brutaliteit waarmee Maniac je huiskamer binnen dendert. De intenties worden al snel duidelijk bij het erg sterke openingsshot en deze donkere, compromisloze toon zet zich onverminderd voort. Elijah Wood hakt, snijdt en scalpeert zich een weg door de film alsof er geen morgen is. Meelij heb je met diegenen die deze film aanvangen met het idee ‘de nieuwste van die acteur uit The Lord of the Rings’ te gaan zien.
Als horrorliefhebbers en remake-haters hebben we de laatste tijd niet veel te klagen gehad. Evil Dead was al een fijne herziening van een oude klassieker en Maniac gaat zelfs een stapje verder. Dit zijn remakes die wij graag willen zien.
