Het moet verdomd moeilijk zijn om in de voetsporen te treden van de grootste horrorschrijver ooit. Zeker als dat ook nog eens in het echte leven jouw vader is. Joseph Hillström King besloot dan ook die link met zijn wereldberoemde vader zoveel mogelijk te vermijden en nam ‘Joe Hill’ als pseudoniem aan. Het werkte, al is nu lang en breed bij iedereen bekend dat hij de zoon is van Stephen King. Het is makkelijk te zeggen dat hij een makkelijk pad bewandelt met zo’n vader, maar Joe Hill heeft zijn eigen stijl en weet ook steeds vaker het grote publiek te bereiken, geheel op eigen kracht. Werken als NOS4A2, Heart-Shaped Box en de comics Locke & Key zijn favoriet bij vele horrorliefhebbers die ook graag horrorverhalen lezen naast het kijken van films binnen hun geliefde genre. Met zijn boek 20th Century Ghost blijkt hij ook nog eens zijn eerste horroricoon te hebben gecreëerd met de Grabber, al was dat in 2005, toen het boek uitkwam, nog niet duidelijk.

Het korte verhaal The Black Phone uit 20th Century Ghosts trok de aandacht van regisseur Scott Derrickson, bekend van The Exorcism of Emily Rose en Sinister. Hij worstelde echter met het idee om van de net geen 30 pagina´s tellend verhaal een volledige film te maken. Hij riep de hulp in van C. Robert Cargill waarmee hij al eerder succevol had geschreven aan beide Sinister-films en de eerste Dr Strange-film. Het resultaat kwam in de bioscoop in 2021 en de film was een enorm succes. Hoewel de film prima als alleenstaande film door het leven had kunnen gaan, was het succes natuurlijk vragen om een vervolg. Derrickson en Cargill doken wederom achter de schrijftafel en jawel, we zijn dan nu bij de tweede The Black Phone, en ik kan wel verklappen: het is ze weer gelukt.

Het plot: Vier jaar is verstreken na de gruwelen die Finney heeft moeten doorstaan in de kelder van de seriemoordenaar die de ‘Grabber’ zou worden genoemd. De Grabber is dood, maar Finney heeft nog altijd geen rust. Op school krijgt hij het regelmatig aan de stok met kinderen die hem vragen naar wat er heeft plaatsgevonden en soms zelfs zeggen dat hij liegt over wat er precies is gebeurd. Hij reageert agressief op deze aantijgingen en trekt zich steeds vaker terug op zijn kamer. Zij zusje Gwen krijgt echter visioenen van kinderen die worden vermoord. Moorden die wel heel erg lijken op die van de Grabber…

De eerste The Black Phone was een zeer vermakelijke horrorfilm die bij mij vooral bij blijft door die heerlijk gecreëerde 70s sfeer van een typische buitenwijk van Denver, Colorado, en het spel van Ethan Hawke als de Grabber. De film is visueel sterk, maar zoals mijn collega Ricardo schreef in zijn recensie is de film ook wel een beetje te braaf. Dat is ook zo bij The Black Phone 2. In sommige opzichten nog meer dan in die eerste film, al wil ik daar niet al te veel over zeggen. Pas nadat ik persvoorstelling uit liep had ik dit pas door en ik ben ook benieuwd of jullie dat door gaan hebben. Dat The Black Phone 2 voor iemand als ik, die regelmatig de lichaamsdelen ziet rondvliegen in films, misschien wel te braaf oogt, wilt niet zeggen dat de film slecht is. Sterker nog, ik denk dat de film zelfs beter is dan de eerste film, als is de marge niet heel erg groot.

Wederom is de sfeer hier heerlijk. De jaren 70 zijn voorbij, en de jaren 80 worden omarmd, al is de jaren 70 nog steeds voelbaar. De setting is nog steeds Denver, Colorado, maar de buitenwijk maakt voor het grootste gedeelte van de film plaats voor een camp in de bossen bij een meer. Wie de Friday the 13th-films heeft gezien weet precies wat hen te wachten staat. Het mooie is ook dat het verhaal plaatsvind tijdens een enorme sneeuwstorm die daadwerkelijk in 1982 heeft plaatsgevonden. Dat zorgt voor een setting die wij niet vaak zien en na het zien van The Black Phone 2 werkelijk smaakt naar meer.

Regisseur Derrickson valt vaker terug op beelden die hij eerder wist te creëren in zijn Sinister-films. Het beeld wordt soms groezelig, alsof je naar een oude, bijna vergaande VHS videoband zit te kijken. Hoewel dat beeld ondertussen niet meer uniek is is het nog altijd effectief. Zowel Mason Thames als Finney, en Madeleine McGraw als Gwen laten weer zien dat zij niet zomaar een stel kind-acteurs zijn die verdwijnen na een enkel succesje. Beiden laten zien echt talent te hebben en zijn hier nog meer dan in de eerste film personages waar je mee gaat leven.

Natuurlijk is daar ook weer Ethan Hawke die in mijn ogen met de Grabber een nieuw horroricoon op de wereld zet. Toch had ik graag meer van hem gezien in de film, maar iets zegt mij dat wij nog lang niet af zijn van dit personage. Laat de volgende films maar komen! (al mag er hier en daar wel meer bloed vloeien).