James Wan is inmiddels een begrip in de hedendaagse horror. Saw zette hem op de kaart en Insidious is een film waar menig horrorliefhebber met veel plezier aan terugdenkt. Genreclichés zijn Wan niet vreemd. Waar ze voor velen een valkuil zijn, laat Wan zien een echte vakman te zijn en clichés juist te omarmen en ze eigen te maken. The Conjuring is zijn laatste film en ook hier hoeven we geen echte vernieuwing te verwachten. Enge poppen, bezetenheid, een spookhuis, een hoop bekende elementen zijn hier weer van de partij. Met Wan achter het roer zetten we ons weer schrap voor een vakkundig gemaakte horrorfilm.

Iedereen kent Amityville, maar eerst was er Harrisville, Rhode Island. Als een gezin geterroriseerd wordt door een duistere kracht, roepen ze de hulp in van de paranormale onderzoekers Ed en Lorraine Warren. In deze meest angstaanjagende zaak uit hun carrière, krijgen ze te maken met een machtige demoon. The Conjuring is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

The Conjuring is Wans meest klassieke film tot nu. Waar hij met zijn eerdere films altijd wel van orthodoxe filmerij afweek, laat hij hier zich volledig inspireren door de jaren 70 horrorfilm. Niet alleen speelt de film zich af in die tijd, ook audiovisueel had The Conjuring zo uit de 70’s kunnen komen. Dit gaat hem niet verkeerd af, want The Conjuring voelt doorgaans authentiek aan en kent een vorm van rust die veel van de films uit de 70’s kenmerkt. Wat dat betreft is de link met Ti West (House of the Devil, The Innkeepers) gelegd, maar waar Ti West zijn films naast authentiek ook echt spannend weet te maken, lukt dat James Wan hier niet, en dat is toch een vreemde constatering na het ijzingwekkende Insidious.

Het uitgangspunt van The Conjuring biedt weer een hoop potentieel tot wat goede bangmakerij, maar het lijkt wel of de angst voor de ‘duistere kracht’ in het huis maar niet van de grond wil komen. Dit komt deels door de slechte spanningsboog die wordt gecreëerd rondom de demoon. Dit werd in Insidious op ingenieuze wijze voor elkaar gekregen, maar het lijkt in The Conjuring wel of de focus te vaak op randzaken ligt. Dit is bijzonder jammer want de achtergrond van het kwaad is op papier goed genoeg om door een capabele regisseur tot grote hoogtes gebracht te worden.

Wat Wan enorm tegenhoudt in deze is het slordige script. Naast de focus die niet altijd juist verdeeld is, laat The Conjuring teveel zaken onbeantwoord en kan je het slot haast Wan-onwaardig noemen. Wat heeft Lorraine Warren nu voor vreselijks gezien tijdens een eerdere uitdrijving wat haar ertoe heeft gedreven zich acht dagen lang op te sluiten in haar kamer? En wat is nu precies de rol van de pop Annabelle? Deze zaken krijgen bewust een podium waar dan vervolgens niets mee gedaan wordt.

Of Wan nu teveel bezig is geweest met het nog dit jaar te verschijnen vervolg op Insidious of dat de onbeantwoorde zaken een aanleiding zijn voor het vervolg weten we op dit moment niet. Wel is duidelijk dat The Conjuring niet de film is waar wij ons op hebben verheugd. De nagelbijtende spanning ontbreekt en het script zorgt voor teveel vraagtekens. Desalniettemin is The Conjuring best onderhoudend en kent het een aantal erg sterke momenten die Wan op zijn best laten zien. Laten we nu vooral hopen op een terugkeer naar vorm met Insidious: Chapter 2.