Ik hoor jullie al denken: “Alweer een stripverfilming?”. Ik begrijp dat wel. De bron is natuurlijk onuitputtelijk en de laatste jaren worden wij er mee bestookt als nooit tevoren. Al gaat het hier wel om iets anders dan de gemiddelde stripverfilming. Als basis staat hier een Franse stripreeks uit de jaren 70 die een inspiratie zou zijn geweest voor o.a. Star Wars. Kijk, dat klinkt veelbelovend. En met een budget van ruim $200 miljoen is het ook nog eens een van de duurste Europese films ooit. Aan het stuur? Luc Besson. Oei, de man die in het verleden verantwoordelijk was voor hits als Leon en The Fifth Element maar ook van draken zoals Lucy. Zou hij met Valerian and the City of a Thousand Planets weer zijn oude niveau weten te behalen?

Het is de 28e eeuw en speciaal agenten Valerian en Laureline worden op een missie gestuurd door de minister van defensie om een artefact uit handen van een smokkelaar te halen op de planeet Alpha. Alpha is eigenlijk een alsmaar uitbreidende stad in de ruimte, ontstaan uit de ruimtestations van de Aarde en die van de vele duizenden buitenaardse volkeren om elkaars kennis en cultuur te delen. Alpha is in de vier eeuwen van zijn bestaan uitgegroeid ter grootte van een planeet. Wanneer er ook melding komt van een onbekend gevaar uit het binnenste van de stad gaan Valerian en Laureline op onderzoek uit en blijkt het artefact van veel grotere waarde dan zij in eerste instantie hadden gedacht. De vier eeuwen durende vrede tussen de vele volkeren waar Alpha voor heeft gezorgd staat op het spel.

Luc Besson is een regisseur met een specifieke stijl waar je van houdt of die je haat. De man is een meester in het vertellen van vreemde verhalen waarbij de stijl vaak veel meer betekenis heeft dan de inhoud. Bij Valerian is dat niet anders. Bij het zien van Valerian word je direct meegezogen in de bizarre maar ook prachtige werelden. Je vraagt je soms af hoeveel geld ze hier wel niet in hebben gestoken want de CGI behoort tot het beste van het beste. Helaas rammelt het script van alle kanten en is het verhaal niet zonder de nodige clichés die wij al vele malen eerder hebben gezien. Nu zou veel te redden zijn bij het spel tussen de hoofdrolspelers, maar daar ligt voornamelijk de fout in Valerian. Luc Besson is niet iemand die zijn hoofdrolspelers echt motiveert. Dat heeft hij nooit gedaan en zo ook hier niet.

De keuze voor Dane DeHaan en Cara Delevigne is op zich geen verkeerde. DeHaan is een acteur waar in de toekomst veel van te verwachten is en Cara Delevigne, tja, die is buitengewoon hot. Hun vertolking van Valerian en Laureline is wel opmerkelijk. De mensen die de strip kennen weten dat Valerian een behoorlijke alpha man is en Valerian een vrouw met alle uiterlijke kenmerken die een vrouw vaak heeft in een strip. Als wij in de film DeHaan en Delevigne in hun badkledij op het strand zien liggen ontkom je er niet aan dat beide al die uiterlijke kenmerken niet hebben. DeHaan heeft nog echt een jongenslichaam en Delevigne dat van een gemiddeld model waarbij vele vrouwelijke kenmerken bijna ontbreken. Tel daarbij op dat beide een erg kenmerkend uiterlijk hebben waarbij de wenkbrauwen en haarstijl in de film op elkaar zijn aangepast waardoor de twee eerder familie van elkaar lijken in plaats van geliefden. Ben je fan van Delevigne, zoals ondergetekende, ben je gelijk verlost van enig verlangen naar haar.

Het is natuurlijk niet alleen het uiterlijk dat aan geloofwaardigheid inboet maar ook het spel van de acteurs. Vooral DeHaan laat het hierbij afweten en met een regisseur als Besson valt dan ook niet echt veel diepgang te verwachten. De liefde tussen de twee is verder dan ook plat. Nergens zie je echte hunkering en wanneer Valerian in het begin van de film vraagt om de hand van Laureline vraag je je echt af waar dit vandaan komt. Vraagtekens krijg je ook als hij het standaard praatje maakt van “Ik ben een soldaat die strijd voor.. bladiebladiebla”. DeHaan is gewoon geen geloofwaardige soldaat, laat staan een rokkenjager zoals Laureline ons dat met een opsomming van veroveringen duidelijk probeert te maken. Als dit het beste is wat de Aarde stuurt in een werkelijke situatie zijn we fucked, big time.

Maarja, het is en blijft een stripverfilming en Besson weet zich daar wel raad mee. Zoals gezegd: de visuele effecten zijn bijzonder goed, op een enkele green screen scène na. De visuele wereld van Alpha ademt alles wat je verwacht van een stad gevormd door duizenden planeten maar zonder die basis van enig inlevingsvermogen in de hoofdrolspelers is Valerian helaas ook niet meer dan een visueel spektakel zonder inhoud. Wederom gaat Besson zijn boekje te buiten aan scènes die er niet toe doen maar wat voor hem zogenaamd een hoogtepunt moet zijn in zijn kunnen. Dat deed hij al eens in The Fifth Element waarbij hij Bruce Willis laat kijken naar een buitenaardse operazangeres. We moeten en zullen het visuele spektakel prachtig vinden maar het houdt het verhaal alleen maar op en het voelt als een soort van opvulling waar je niet op zit te wachten. Hier zit precies weer zo’n scène in, alleen is het hier een cameo van de zangeres Rihanna als een buitenaardse striptease danseres die een volledige scène vult met een ‘dans’ waarbij zij steeds van uiterlijk verandert. En niet uitdoet! Hoewel haar cameo langer is dan gebruikelijk voegt het helemaal niets, maar dan ook echt niets toe aan het verhaal. Als fan van Rihanna zit je dan wel met een glimlach op je smoel maar ben je dat niet dan vraag je je af waar je naar aan het kijken bent. Visueel is het mooi maar wat doet het er verder toe? Het is typisch een van die trucjes die Besson maar niet kan laten. Zoals al eerder gezegd, je houdt ervan of je verafschuwt het, al heb ik het idee dat het zijn films veel ten goede zou komen als hij het nou eens achterwege zou laten.

De ambitie die de makers van de film hebben is erg hoog en voelbaar maar ik kan niet echt zeggen dat ze zijn geslaagd. Visueel is de film werkelijk prachtig maar net als in het echte leven gaat een mooi persoon zonder karakter ook weer snel vervelen. Daarnaast stoort het mij enigszins dat de film Valerian heet en niet Valerian and Laureline zoals de strip. Zowel DeHaan en Delevigne krijgen evenveel tijd op het witte doek alhoewel bij beide de acteerprestaties veel te wensen overlaat. Het zal wel de keuze zijn geweest van een of ander persoon van de marketingafdeling maar die keuze voelt niet correct. Deze algehele constatering vind ik erg jammer want de film begint zo mooi. Sterker nog, ik vind de inleiding van de film een van de beste die ik in tijden heb gezien. Misschien ben ik wel een dromer maar de verbroedering tussen de vele volkeren die de film laat zien onder begeleiding van Space Oddity van David Bowie en een leuke cameo van onze eigen Rutger Hauer ontroerde mij diep. Het is jammer dat dat gevoel van hoop verder in de film niet meer terugkomt.