Dit gekke Corona-jaar heeft onze bioscoopbeleving flink op de schop gegooid. Veel films hebben de bios gewoonweg overgeslagen en zijn direct naar On Demand gegaan, andere films zijn maandenlang uitgesteld. Antebellum gaat gelukkig alsnog een release krijgen. Vanaf 10 september is deze film, die zo uit de Blumhouse-stal lijkt te komen, te zien. Get Out zal geregeld door je hoofd spoken bij het zien van Antebellum, maar het debuut van het regisseursduo Bush/Renz kan prima op zichzelf staan.
Toen ik de screener van The Wretched voor mijn neus kreeg van de week was dat ergens toch een damesgilletje waard. Het was namelijk de eerste ‘nieuwe’ film die ik zag in dit Corona-tijdperk. Ik wist weinig van de film, behalve dat ie al vorig jaar langs diverse festivals langs was gegaan en elders exclusief te zien was bij een streamingdienst. The Wretched zou ook een bioscooprelease krijgen, maar het virus stak daar een stokje voor. Gelukkig lijken wij langzaamaan weer terug te keren naar ‘normaal’ en komt The Wretched vandaag eindelijk uit in de bioscoop.… Lees verder “Recensie: The Wretched (Brett Pierce/Drew T. Pierce)”
Vraag de gemiddelde comic book-liefhebber, en ondertussen ook de gemiddelde filmliefhebber, naar de uitgeverijen van comics en vrijwel iedereen kent wel Marvel en DC. Dat er nog een hele wereld te ontdekken valt buiten die twee ontdek je misschien pas in de comic book store. Want er zijn er meer, veel meer. En ook deze hebben net zulke interessante personages als Marvel en DC. In de jaren 90 explodeerde de ene na de andere uitgeverij uit de grond. Veelal opgericht door ex werknemers van Marvel en DC die niet tevreden waren met o.a.… Lees verder “Recensie: Bloodshot (Dave Wilson)”
Is het nu Brahms: The Boy II, The Boy 2: Brahms of The Boy: Brahms’ Curse? Ach, wat maakt het uit… Zelf was ik niet helemaal verbaasd over het verschijnen van een vervolgfilm op The Boy uit 2016. Onlangs zag ik de film voorbij komen op Netflix en dacht: “Hey, die heb ik al eens eerder gezien.. En haatte ik!” Haten is misschien een groot woord, maar positief over de film was ik niet. Zoals jullie kunnen lezen in mijn recensie voor De Nachtvlinders toen.… Lees verder “Recensie: Brahms: The Boy II (William Brent Bell)”
David Cronenberg heeft het horrorgenre in de jaren 70 en 80 voorgoed veranderd met zijn eigenzinnige visie op geestelijke en vooral lichamelijke transformatie. Sindsdien is zijn naam onlosmakelijk verbonden met body-horror. Wie zich op zijn domein begeeft, ontkomt niet aan een kritische vergelijking. Zeker niet als je zijn zoon bent en een prent op de markt brengt onder de weinig verhullende titel Antiviral. Of het een goed idee is om in de voetsporen van iemand als Cronenberg te treden valt te betwijfelen, maar het getuigt alleszins van een flinke dosis lef.… Lees verder “Recensie: Antiviral (Brandon Cronenberg)”
Heel erg onder de indruk was ik niet van Ich Seh Ich Seh (Goodnight Mommy) uit 2014. Verontrustend vond ik de film zeker, maar ook best saai. Om er zeker van te zijn dat niet mijn gemoedstoestand op dat moment sprak heb ik de film daarna nog 2 keer bekeken, maar helaas bleef mijn oordeel hetzelfde. Het is wel jammer dat de makers, Veronika Franz en Severin Fiala, daarna eigenlijk weinig van zich hebben laten horen ondanks dat deze film hen wel op de kaart had gezet.… Lees verder “Recensie: The Lodge (Severin Fiala, Veronika Franz)”
Er valt heel veel te zeggen over Suicide Squad uit 2016, maar het woord “goed”, laat staan “fantastisch”, valt daar niet onder. Toch heeft de film veel fans al zal dat met name zijn vanwege één personage: Margot Robbie als Harley Quinn. Op elke Comic Con waren wel cosplayers te vinden die verkleed waren als de Harley Quinn uit die film. Zoveel zelfs dat het irritant ging worden. Duidelijk was dat zij de meest populaire personage uit de film was en dat heeft Warner ook goed begrepen.… Lees verder “Recensie: Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn (Cathy Yan)”
Hans en Grietje, wie is er niet groot mee geworden? Nou, ik in ieder geval wel en als kind scheet ik echt in mijn broek voor de heks die het gemunt heeft op Hans en Grietje. Het idee dat een vrouw je gevangen houdt, volpropt met lekkers om je uiteindelijk af te slachten en op te eten vind ik nog steeds angstaanjagend. En daarom vind ik vrouwen nog steeds eng… Just kiddin’. Het enige wat ik aan Hans en Grietje over heb gehouden is dat ik een voorliefde heb voor horrorfilms met heksen.… Lees verder “Recensie: Gretel & Hansel (Oz Perkins)”
Toen ik op de middelbare school zat stortte ik mij op anime. Voor mij was het op dat moment “nieuw” en verslond ik Akira, Ghost in the Shell, Fist of the North Star en natuurlijk Urotsukidoji. Enkele van deze films waren visueel heel aantrekkelijk, maar ieder was ook nog eens super gewelddadig. Wist ik veel dat ik al van jongs af aan anime voor mijn kiezen had gekregen. Series als Schateiland, Nils Holgersson, Heidi, Alleen op de Wereld en Candy Candy behoorden tot mijn dagelijkse portie tekenfilms waar iedereen van mijn leeftijd wel mee is opgegroeid en waar weinig tot geen geweld in voorkwam.… Lees verder “Weathering With You (Makoto Shinkai)”
Regelmatig verschijnt er in het nieuws dat populaire actieduo’s uit de jaren 80 en 90 terug keren naar het witte doek. Al jaren wordt er gesproken over een vijfde Lethal Weapon en een vierde Rush Hour. Hetzelfde gold ook voor Bad Boys, die na 17 jaar daad bij het woord voegt. Een paar jaar terug bewees Sylvester Stallone met zijn Expendables-reeks dat de actiehelden van toen nog niet zijn afgeschreven en dat doen regisseurs Arbi en Fallah nu ook met hun Bad Boys for Life.… Lees verder “Recensie: Bad Boys for Life (Adil El Arbi en Bilall Fallah)”
