Enge poppen waren niets nieuws in 1988, getuige films als Magic (1978) en Dolls (1987), maar een pop die een cultstatus bereikt werd pas werkelijkheid met Tom Hollands Child’s Play. Chucky werd hier geboren en na inmiddels vijf sequels heeft hij een plek veroverd op de lijst van meest populaire horror iconen. Dit is grotendeels te danken aan Don Mancini, de bedenker van de ‘killer doll’. Met zijn rode haren, kleurrijke outfit en de geweldige stem van Brad Dourif is Chucky nog steeds een horrorlegende.
De Five Nights at Freddy’s game-reeks kent inmiddels 9 delen en is binnen het indie game genre zeldzaam populair. Action figures, Funko Pops, T-shirts en veel meer merchandise verder kon een verfilming natuurlijk niet uitblijven.
Plot: Mike Schmidt is een nachtwaker die bij het plaatselijk restaurant Freddy Fazbear’s Pizza begint te werken. Tijdens zijn eerste nacht op het werk realiseert Mike zich dat er iets niet pluis is. Weldra wordt hij geconfronteerd met de waarheid over de poppen die er verblijven: het zijn niet zomaar robots. Ze leven. Zal Mike de vijf komende nachten in het restaurant kunnen overleven?
Als groot liefhebber van de Italiaanse horrorfilm krijg ik toch wel een glimlach bij de naam Umberto Lenzi, de man die de kannibalenhorror een boost heeft gegeven met Man From Deep River en die over een onuitputtelijke filmografie beschikt waar hier en daar echt pareltjes te vinden zijn. Denk aan bijvoorbeeld de andere kannibalenhorrors Eaten Alive en Cannibal Ferox maar ook de zombiefilm Nightmare City. Een ander pareltje uit Lenzi’s oeuvre is zonder twijfel Ghosthouse, in het Italiaans bekend als La Casa 3, een creepy film mét een creepy pop!
De bioscopen worden nog altijd gedomineerd door de films Oppenheimer en Barbie. Beide films behoren tot de succesvolste van het jaar en krijgen veel lof van zowel de bezoekers als de recensenten. Helemaal terecht trouwens, het zijn geweldige films. Maar het horrorgenre staat ook niet stil. Voor de horrorliefhebber is er namelijk ook iets op het grote scherm om blij van te worden. Een beetje stilletjes deed deze film zijn entree in de bioscoop, maar door mond tot mond reclame begint hij uit te groeien tot een ware hit. Volgens sommigen is het zelfs ‘de beste horrorfilm sinds jaren’. Dat is nogal een uitspraak, maar de positieve ervaringen van bioscoopbezoekers laten zien dat mensen wel heel erg te spreken zijn over deze film.… Lees verder “Recensie: Talk To Me (Danny Philippou & Michael Philippou)”
Link van Richard Franklin had een van die vele hoezen die ik telkens zag bij de horrorsectie van de videotheek maar die ik vreemd genoeg nooit huurde in de jaren 90. En dat terwijl ik een zwak heb voor horrorfilms waarbij doodnormale dieren ijskoude killers blijken. Vooral de aap. Dat begon denk ik met Dario Argento’s Phenomena, waarin een chimpansee iemand te lijf gaat met een klassiek scheermes. Dat beeld van dat zwartharige beest met die grote zwarte holle ogen, die ontblote tanden en dat ijzingwekkende gekrijs tezamen met een afschuwelijk moordwapen vond ik bijna enger dan de killer zelf.
