Alle berichten van Johan de Joode

In de diepste krochten van Amsterdam-Oost schrijft Johan met een bevlogen passie zijn stukken voor It's Only a Movie. Ook surft hij in zijn mancave regelmatig op het internet op zoek naar die ene speciale uitgave van een (cult)-klassieker.
Bioscoop, Recensies

Recensie – Ghostbusters: Afterlife

Een reactie plaatsen

Dat de Ghostbusters franchise ruim 30 jaar na de eerste film uit 1984 een enorm geliefde franchise is werd wel duidelijk toen in 2016 de reboot uitkwam. Zonder twijfel is die film een van de meest besproken en bekritiseerde films van de afgelopen 10 jaar. Nu, 5 jaar later, kunnen we zonder emotie de balans opmaken en toch wel concluderen dat die film heeft gefaald. Ten eerste aan de box office. De film koste maar liefst 144 miljoen dollar en bracht wereldwijd 299 miljoen op. Dat lijkt op winst, maar de marketingkosten moeten daar nog van af. Toch een slordige 100 miljoen, wordt geschat.

Hoewel de meeste critici best positief waren over de film, bleek dat bij het publiek niet zo te zijn. Nu moet daar wel een kanttekening bij worden gezet. Op internet was al voor de film uitkwam een grote groep mensen van mening dat de film niet kon slagen toen duidelijk werd dat het het zou gaan om een reboot en niet om een derde deel met de originele cast. Daarnaast was er ook een groep die niet wílde dat de film zou slagen. Deels om dezelfde redenen als de eerste groep, maar ook omdat de cast dit keer vrouwelijk zou zijn. Dat kunnen we niet ontkennen. Dat binnen 5 jaar gewoon weer een film uit wordt gebracht laat wel zien dat Sony ballen heeft. Nu is dat niet voor het eerst. Eerder deden ze dat al met de Spider-Man films en dat heeft hen geen windeieren gelegd.

Plot: de rekeningen stapelen zich op voor Callie. Zo erg zelfs dat ze de huur niet meer kunnen betalen en met haar kinderen Trevor en Phoebe op zoek moeten naar een nieuw onderkomen. Er is wel een lichtpuntje. Soort van dan. De relatie tussen Callie en haar man is nooit meer goed gekomen nadat deze doordraaide in waanideeën en haar verliet op jonge leeftijd. Onlangs is hij komen te overlijden en laat haar een huis na op het platteland in Oklahoma. Geen van de drie hebben daar echt zin in, maar ze moeten wel. Wanneer ze het huis betrekken merken zij dat er wel hele vreemde dingen gebeuren om en rond het huis en vinden zij apparatuur die verdomd veel lijkt op wat een groep kerels gebruikte meer dan 30 jaar geleden om in New York op spoken te jagen…

Ik vraag mij af of Ghostbusters: Afterlife net zoveel stof zal doen opwaaien als de film uit 2016. In ieder geval kan ik de critici van toen, de fans van het eerste uur en ook de nieuwsgierigen onder ons gerust stellen: HET IS GELUKT! Ghostbusters: Afterlife onder leiding van Jason Reitman, zoon van Ivan Reitman; de regisseur van de film uit 1984 en het vervolg uit 1989, is een zeer geslaagde film geworden die zowel de oude als de nieuwe films met elkaar weet te verbinden. Onder andere door een juiste hoeveelheid fan service maar niet vergeet ook nieuw publiek iets te geven dat hen zal bekoren. De film heeft het allemaal. Een sfeer die soms proeft als een ouderwetse avonturenfilm uit de jaren 80. Ik denk dat als de film toen was uitgebracht wij nu van een klassieker zouden spreken. Dat klinkt overdreven, maar ik ben bloedserieus.

Hoewel wij alleen een volwassen cast voorgeschoteld hebben gekregen bij voorgaande films, bij Ghostbusters: Afterlife ligt de focus op tieners. Is dat erg? Nou, nee. Hoewel ik bij de eerste trailer en de casting van Finn Wolfhard een vermoeden kreeg dat de film een Stranger Things sausje zou krijgen is dat toch echt niet het geval. Ik had dat niet erg gevonden, ik ben dol op Stranger Things, maar Afterlife ligt echt in de lijn van de voorgaande films.

Props voor de casting trouwens en dan met name voor de keuze van Mckenna Grace als Phoebe. Als iemand de eerste twee films goed heeft bekeken dan is zij het wel. Zoals veel mensen met internet, iedereen dus, al een beetje had geraden, zij is kleindochter van iemand uit de eerste films en het is bijna eng hoeveel overeenkomsten er zijn qua opmerkingen en gedrag. Wanneer zij uiteindelijk ook de proton pack oppakt… kippenvel gewoon. Bij het zien van dat moment voelde ik gewoon, ik denk dat het juiste woord ’trots’ is. Alsof je ziet dat een van je kinderen ook jouw hobby oppakt of de muziek die jij leuk vindt begint te draaien. Ik heb helemaal geen kinderen, en misschien is het wel allemaal emotioneel gelul wat ik hier zeg, maar ik denk dat ik er wel dicht bij in de buurt kom. Over emotie gesproken. Fans van het eerste uur: neem je zakdoek mee. Je ziet het gebeuren al van mijlenver aankomen, maar toen het eenmaal gebeurde… Ik zag de film bij een speciale voorvertoning in Tuschinski in Amsterdam en naast mij zat een grote kerel te snikken. En ik deed met hem mee.

Is Ghostbusters: Afterlife dan een perfecte film? Nee, dat nou ook weer niet. Er zijn enkele momenten dat de film even wat vaart verliest en hoewel de meeste humor geslaagd is, zijn er ook momenten dat die helemaal dood slaat. De momenten zijn er gelukkig weinig, maar het voelt toch een beetje jammer. Daarnaast heb ik iets anders waar ik enige kritiek op heb en dat is de setting. Ik weet dat ik nu in een oude val van mezelf trap. Jaren ageerde ik tegen het feit dat zoveel films zich alleen in New York afspeelden en vond dat het ook wel eens in een andere stad of gebied zulke avonturen zich mochten voordoen. Maar Oklahoma.. Dat is gewoon een dor droog landschap waarbij ik mij alleen maar kan afvragen waarom er toch nog mensen wonen. Gelukkig vragen zij in de film zich dat ook af en sta ik dus niet helemaal in mijn eentje.

Of Ghostbusters: Afterlife een vervolg gaat krijgen hangt natuurlijk helemaal af hoe deze het gaat doen in de bioscoop en op streaming, maar mocht het zo zijn: helemaal top. Zo niet: ook top. Het is tenslotte ook een mooie afsluiter. Maar als ze het wel doen, dan toch maar weer ouderwets New York?

Specials

Wat kijkt het IOAM-team met Halloween? Deel 1: Johan

Een reactie plaatsen

Nog een paar dagen en dan is het zover: Halloween 2021! Sommige mensen gaan dan lekker verkleed als slutty nurse of als een of ander monster de dansvloer onveilig maken. Anderen zullen een van de vele horrormarathons in een bioscoop of buurthuis bezoeken. Toch zullen de meeste van ons in een onesie van de Primark of knus met diens geliefden vanaf de bank horrorfilms gaan kijken. Het IOAM-team kijkt dagelijks horrorfilms maar hebben zij ook bepaalde films die zij echt op Halloween gaan kijken? En waarom kijken zij juist die films rond hun favoriete feestdag?

Vandaag is het de beurt aan Johan om te vertellen welke drie films hij dit jaar wilt gaan kijken op Halloween 2021.

The Thing from Another World (Howard Hawks – 1951)

Met Halloween kijk ik het liefst films die ik spannend vind en lekker gek zijn. Ik moet het samen met mensen kunnen kijken en daar lol aan beleven en vooral niet te veel bij nadenken. Vanavond dus even geen A24-achtige films, hoewel ik die zeker wel kan waarderen. Vanavond wil ik lachen, gieren, brullen en ook angst ervaren. Omdat ik wel een beetje cultuur wil bijbrengen aan mijn gasten kies ik ook voor een klassieker: The Thing from Another World. Voor de een is dit een science fiction film, voor de ander weer horror. Eigenlijk is het een beetje van beide. Ja, het monster komt van een andere planeet, maar dit plantenmonster lijkt nog altijd het meest op een gemuteerd Frankenstein’s monster. Het is een van de eerste horror/science fiction films die ik ooit heb gezien en ben deze met de jaren steeds meer gaan waarderen. De basis op de Noordpool (Bij John Carpenter’s versie is die op Antartica) voelt enorm benauwd aan. Wat ga je doen? Buiten kan je de kou trotseren, maar uiteindelijk zal het je dood worden. Dan maar binnen blijven waar achter elke deur het monster kan schuil gaan… Spannend tot op de laatste minuut!

Death Screams (David Nelson – 1982)

Een slasher mag natuurlijk niet ontbreken op Halloween. Het liefst ook met een hoog bodycount of inventieve kills. Misschien zou je daarvoor alleen al Halloween Kills in de bioscoop moeten gaan kijken, want daar word je op dat vlak op je wenken bediend. Death Screams heb ik nog nooit eerder gezien. Online las ik regelmatig dat het in de categorie ‘Zo slecht dat die goed wordt’ valt. Dat leek mij heerlijk voor een Halloweenavond met vrienden en drank! Om die reden kocht ik de Blu-ray dan ook alweer een tijdje terug op de Arrow Video website en heb het sindsdien braaf weggelegd speciaal voor deze avond. Op een avond als Halloween hoef je niet per se de crème de la crème van wat horror te bieden heeft te laten zien. Als mijn gasten en ik het maar naar ons zin hebben en vooral kunnen lachen met z’n allen. Hopelijk slaagt Death Screams daar in.

House of 1000 Corpses (Rob Zombie – 2003)

Ik zeg eerlijk dat ik het best grappig vind om te zien hoe er een soort herwaardering plaatsvindt voor Rob Zombie’s kijk op Halloween na Halloween Kills. Ik had ook even het idee om zijn Halloween 2 op deze avond te gaan kijken. Aangezien ik al een slasher heb staan voor vanavond kies ik dan maar voor de film waar mijn liefde voor zijn filmwerk mee begon: House of 1000 Corpses. De film is flink gestoord en heeft een aantal memorabele karakters zoals Sid Haig als Captain Spaulding, de clown met een attitude. Of neem Zombie’s vrouw, Sheri Moon, als Baby Firefly. Een karakter waarbij vele hopen dat haar mond zal worden dichtgenaaid door dat hoge, schelle geluid wat er uitkomt. Persoonlijk vind ik het juist iets dat haar (nog meer) aantrekkelijk maakt en begrijp wel waarom Rob zijn vrouw steeds cast in zijn films. De film geeft voor mij goed weer hoe een nachtmerrie is die tot leven lijkt te zijn gekomen. Het is bizar, onsamenhangend en bloederig. Oftewel: goede kost voor een Halloweenavond!

https://www.youtube.com/watch?v=T5dwbZKd64Y

https://www.youtube.com/watch?v=KyF32_uwKPM

https://www.youtube.com/watch?v=xbRRD-cD7h4

Blu-ray, Recensies

Mortal Kombat Legends: Battle of the Realms – Nu uit op Blu-ray

Een reactie plaatsen

Een van de meest populaire games uit de jaren 90 is toch wel Mortal Kombat. Het type spel, in 2D vechten tegen elkaar, was niet nieuw. Wat wel nieuw was was de gore die daarbij kwam kijken. Niet een paar armzalige bloedspetters, maar direct naar ruggengraten die er uit werden getrokken en bliksemschichten die je tot moes verpulveren. Ja, dat vond ik geweldig als viertienjarig jochie. Mortal Kombat is voor mij knokken en als daar een verhaal bij komt kijken, dan wil ik daar best in mee gaan.

De film van Paul W.S. Anderson uit 1995 deed een poging, maar verder dan een super oppervlakkig verhaal met bordkartonnen karakters kwam het niet. Het resulteerde in een wel erg vermakelijk jaren 90 onzinfilm. Twee jaar later kwam een vervolgfilm uit en in 2011 zelfs een tv-serie. de vervolgfilm is er een om snel te vergeten en de tv-serie… Beide waren niet echt om over naar huis te schrijven. Dit jaar kwam er een heuse reboot in de bioscoop en die raakte toch wel wat snaren. De ‘look and feel’ was erg goed. Het verhaal is beter dan alle voorgaande live action voorbeelden en wel iets om vast te houden voor een vervolgfilm die door het succes er vast gaat komen.

En animatie dan? Al in 1996 was er een tekenfilmserie genaamd Mortal Kombat: Defenders of the Realm. De serie hield het maar één seizoen vol omdat de liefhebbers van de games het verschrikkelijk vonden. Tegenwoordig mag die serie zich in de top slechtste videogame adaptaties vinden. Dat zegt wel wat wat. Er zijn namelijk wel heel veel slechte voorbeelden te noemen. Toch zag men wel kansen op animatie gebied. Vorig jaar werden er namelijk niet één maar twee animatiefilms uitgebracht. Mortal Kombat: The Revenge of Scorpion en Mortal Kombat Legends: Battle of the Realms. The Revenge of the Scorpion kreeg een redelijk goede ontvangst bij de critici en de fans, maar geldt dat ook voor Battle of the Realms?

Plot: De vernedering in de voorgaande Mortal Kombat toernooien is Shao Khan niet in de koude kleren gaan zitten. Als de overwinning niet te behalen valt via de toernooien dan maar met massaal geweld! Hij laat zijn legers Earthrealm binnentrekken en alles op hun pad vernietigen. De verdediging wordt ingezet door Jade, Kung Lao, Kitana , Generaal Reiko maar de legers uit de Outworld zijn met een gigantische overmacht. Gelukkig komen Johnny Cage en Sonya Blade hen te hulp. Ondertussen proberen Raiden en Liu Kang tijd te winnen door onderhandelingen aan te gaan met Shao Kang, maar die is iets heel anders met hen van plan…

Eerlijk gezegd vraag ik mij af wie Mortal Kombat Legends: Battle of the Realms echt moet bedienen. Op papier lijkt het verhaal meer te omvatten dan menig film of tekenfilm die hiervoor is gepasseerd. Maar door de verwevingen met voorgaande verhalen lijkt het uiterst complex en zal deze film niet nieuwe fans gaan aanmoedigen om ook de voorgaande verhalen te gaan bekijken. Sterker nog, de gemiddelde persoon die zich liefhebber van Mortal Kombat noemt heeft misschien een aantal games gezien en wellicht ook de laatste film en de film uit 1996. Mensen zoals ik dus. Maar al die “kennis” is gewoon niet genoeg. Je moet de laatste games niet alleen hebben gespeeld, je moet het verhaal erachter kennen en vooral ook Mortal Kombat Legends: Scorpion’s Revenge gaan zien. Misschien is dit een erg slimme marketing truc voor de echte die hard fan, maar ik móest ook die tekenfilmfilm zien en mij inlezen over het verhaal van de laatste game. Die game had ik gespeeld maar het verhaal er omheen gewoon links laten liggen. Wanneer je begint met Battle of the Realms zonder die voorbereiding begrijp je geen hol van wat er nu eigenlijk allemaal gaande is.

Valt er dan niets te beleven aan Battle of the Realms? Nou, ik heb mijn best gedaan. Als doorgewinterde horrorliefhebber werd ik wel warm van dat ‘adult animated’ dat op de hoes van de Blu-ray staat. Maar wie een anime heeft bekeken zal zien dat dat ‘adult’ bij Battle of the Realms ‘nogal tam’ betekent. Natuurlijk zien wij wel monsters hier en daar in tweeën gesplitst worden en hier en daar een darm door de lucht vliegen, maar door de tekenstijl komt dat nu niet echt gruwelijk over.

Over de tekenstijl gesproken. Studio Mir, verantwoordelijk voor The Witcher: Nightmare of the Wolf en een seizoen van The Legend of Korra, heeft weleens beter werk afgeleverd. Het voelt zo duidelijk als iets dat voor tv is gemaakt. Dat is op zich niet erg, maar je verkoopt dit als een film. Tv-films zijn niet per se slecht, maar in het geval van Battle of the Realms had juist meer energie moeten worden gestoken in de animatie aangezien het allemaal groots moet voorstellen. Helaas voelt dat gewoon niet zo.

Dus ja, wie is het publiek van Mortal Kombat Legends: Battle of the Realms? Ik denk alleen voor de echte diehard fans van een jaartje of 12, 13, 14… Voor mensen die wat meer gewend zijn valt het helaas vies tegen.

Recensies

Wrong Turn (Mike P. Nelson)

Een reactie plaatsen

Hoewel Wrong Turn in 2003 best laat zijn intrede deed, de slasher rage was immers al aan de gang sinds1996 met Wes Craven’s Scream, werd de film wel erg goed ontvangen. Het was een terugkeer van de angst voor moordende hillbillies. En ditmaal waren ze ook nog eens gruwelijk mismaakt ook. De film werd een hit en kreeg maar liefst 5 vervolgen, waarvan de laatste in 2014. Zo’n bewezen succesformule is iets waar een studio vertrouwen in heeft wat resulteerde in Wrong Turn, een losse remake, van regisseur Mike P. Nelson.

Plot: Jen, Milla, Darius, Gary, Luis, en Adam maken zich op om te gaan hiken in de bergen van West Virginia. De mensen uit de buurt raden hen het af, maar ze zijn niet voor niets zo ver gereden en zij zetten toch door. Wanneer Gary wordt verpletterd door een behoorlijke boomstronk weten zij niet goed wat te doen. Ze zijn ver weg van de bewoonde wereld en het is een behoorlijk stuk lopen naar waar zij hun auto’s hebben achtergelaten, Ze zijn moe en verward en besluiten de tenten op te zetten om wat bij te slapen. De volgende ochtend merken zij dat Milla weg is. Zij was de vriendin van Gary. ‘Zou zij er vandoor zijn gegaan?’ Maar dan ontdekken zij dat ook hun mobieltjes er niet meer zijn…

Hoewel regisseur Mike P. Nelson al een tijdje aan de weg timmert in Hollywood, heeft hij nog maar weinig grote films gemaakt, Zijn oeuvre bestaat uit shorts en afleveringen voor een serie. Toch heeft hij wel ervaring opgedaan met het maken ervan met de film The Domestics, een low budget post-apocalyptische film die een kruising is tussen Mad Max en The Book of Eli. Een niet onverdienstelijke film die ook wel eens een recensie mag krijgen bij It’s Only a Movie, maar dat doen wij wel een andere keer.

Met Wrong Turn maakt Mike P. Nelson een behoorlijk losse remake op het origineel uit 2003. Hoewel het plot veel overeenkomsten heeft met die film, heeft het eigenlijk meer van doen met The Hills Have Eyes, alleen wel realistischer. En dat is gelijk ook het grootste mankement van de film. De zwaar mismaakte bewoners zijn in hun geheel verdwenen en ingeruild voor een familie, of eigenlijk meer een sekte, genaamd The Foundation. De reden waarom er gebeurt wat er nu eenmaal gebeurt in een horrorfilm als deze is ook best zwak. Ik zal niet zeggen wat precies, maar achteraf had je iets anders willen horen. Vooral belangrijk is zijn de voorgaande films, dus ook de slechte delen, laten voor wat ze zijn. De titel is wel gekozen, maar het heeft verder niets te maken met voorgaande films.

Ik kan mij voorstellen dat dit allemaal wel wat zuur klinkt voor de fans van de vorige films. En dat is het ook. Maar wanneer je het idee los laat heb je op zich een prima film die redelijk lekker weg kijkt, ondanks wat gemiste kansen.

Netflix, Recensies

Fear Street Part Two: 1978 – R.L. Stine meets Friday the 13th

Een reactie plaatsen

Op de redactie van It’s Only a Movie.nl is al een aardig discussie uitgebarsten over de nieuwe Netflix Original trilogie: Fear Street. Ricardo was niet heel positief over het eerste deel: 1994. Dat was ik wel. Nog meer interesse had ik in 1978. Dat is niet alleen het jaartal waar enkele van de grootste horrorfilms vandaan komen, ik noem maar even Halloween en Dawn of the Dead, ook is het het jaartal dat een ontzettend leuke, en volgens sommige mensen ontzettend knappe, recensent het licht zag. Hint hint.

Hoewel ik nog nooit een boek van R.L Stine heb gelezen, weet ik wel wat voor boeken het zijn en voor wie ze bestemd zijn. De boeken waren al redelijk verkrijgbaar toen ik een tiener was en toch liet ik ze links liggen. Goosebumps, oftewel Kippenvel, leek mij iets voor kinderen. Ik las tenslotte Clive Barker en Stephen King en keek bij wijze van spreken Hellraiser tijdens het ontbijt. Ik moest er niets van hebben. Pas veel later merkte ik hoe populair de series Goosebumps en Fear Street waren. Als docent Engels in het voortgezet onderwijs kreeg ik leerlingen die mij smeekten om het op hun leeslijst te mogen zetten. Even had ik interesse in de boeken, maar de vaksectie stond niet gewillig tegenover de eisen van de leerlingen. En daar liet ik het toen ook bij.

Nu, zoveel jaar later, heb ik de Goosebumps films en enkele afleveringen van de tv-serie gezien, en heb daar best van genoten. Je moet tenslotte inzien dat het echt voor tieners bedoeld is en niet voor doorgewinterde horrorfans zoals Ricardo en ik. En dat is helemaal prima. Je moet tenslotte ergens beginnen.

Dat Netflix geld stak in een trilogie van films naar de boeken van R.L. Stine is helemaal zo gek nog niet. De grootste hit van Netflix is nog altijd Stranger Things en dat past qua niveau helemaal bij de Fear Street reeks. Dat Ricardo het eerste deel 1994 soft vind snap ik ergens wel, maar ook weer niet. In 1994 zien wij kills voorbij komen die net zoveel gore hebben als een gemiddelde slasher. Dat de serie ook gore zou bevatten had ik totaal niet verwacht en verwelkom ik met beide armen. Daarnaast had 1994 een aantal hele leuke karakters en in tegenstelling tot veel slashers werden deze gespeeld door echte tieners. Al met al een erg leuke film van hoog niveau. Maar blijft dat niveau zo hoog in 1978?

Plot: Het is 1978 en de tieners van Sunnyvale en Shadyside komen samen in Camp Nightwing om de zomer door te brengen. De tegenstellingen tussen de twee stadjes lijken voor de meeste kinderen verdwenen, maar niet voor iedereen. Wanneer de zuster van het kamp uit het niets enkele tieners aanvalt en door de politie van het kamp wordt begeleid, komen de tieners van Shadyside en Sunnyvale samen om uit te zoeken waarom de zuster ineens in een razernij belandde. Als dan ook een van de begeleiders een bijl pakt en losgaat op de kampbewoners blijkt dat er veel meer aan de hand is.

Ben je nog maar net bijgekomen van Fear Street: 1994 is hier alweer Fear Street: 1978 en zoals de titel al doet vermoeden is dit een vervolgfilm die meer uitlegt over de eerste film. Zoals 1994 elementen heeft van een jaren 90 slasher a la Scream, zo heeft dit tweede deel elementen van Friday the 13th. Dat komt natuurlijk door de setting van een kamp, maar ook door de killer die ontzettend veel vergelijkingen heeft met Jason uit Friday the 13th part 2. Dat is toevallig mijn favoriete Friday film en daarom ben ik misschien wel wat bevooroordeeld. Maar ook is er een duidelijke hommage aan The Shining. Het is niet dat Fear Street: 1978 ook maar ergens dat niveau haalt, maar het is dan ook een hele andere film. Toch is wel te stellen dat Fear Street: 1978, ondanks misschien een wat traag begin, beter is dan 1994.

Wederom is duidelijk te merken dat de makers graag de sfeer van Stranger Things willen oproepen in deze Netflix original. Dat is ook niet zo gek, want Stranger Things is de meest succesvolle serie van Netflix ooit. Ook hier zijn veel mensen achter de schermen werkzaam op de set van Stranger Things. De film is opgenomen nabij Atlanta waar ook Stranger Things wordt opgenomen en net als deel één heeft ook een van de acteurs uit Stranger Things een rol. Was dat in 1994 Maya Hawke, hier is dat Sadie Sink. Sink speelt hier Ziggy, een meisje van Shaddyside dat echt schijt heeft aan alles en iedereen. Haar rol is wel heel erg vergelijkbaar met die uit Stranger Things, maar dat is een rol die haar goed staat en is prima. Emily Rudd speelt Ziggy’s zus Cindy. Zij werkt als een van de begeleiders van het kamp en is hier het tutje dat alles wilt doen volgens de regels. Zowel Rudd als Sink trekken hier de kar en laten zien dat zij dat gemakkelijk kunnen.

Zoals gezegd, 1978 heeft een wat traag begin. Vooral het ontbreken van een Scream-achtige beginscène, zoals bij 1994, valt op. Toch is over de gehele linie het verhaal en de cast opvallend sterk voor een echte tienerslasher. Met ‘echte’ bedoel ik natuurlijk het feit dat wij hier echte kinderen en tieners zien rondrennen voor hun leven in plaats van vierentwintigjarigen die doen alsof.

Nu hebben wij een Scream hommage gehad in 1994, een The Shining en Friday the 13th hommage in 1978, wat valt er te verwachten van 1666? Alles lijkt te wijzen op een echte ‘folk horror’. Als het de stijgende lijn heeft van de vorige delen gaat dat vast smullen worden. Ik ben erg benieuwd!