Na een succesvol uitstapje naar het superheldengenre met DC’s Aquaman, keert James Wan naar zijn vertrouwde horrorgenre. Wan heeft toch al een aardige reputatie opgebouwd en mag zelfs een van de succesvolste horror regisseurs genoemd worden van de afgelopen 15-20 jaar. Met titels als Insidious en The Conjuring heeft hij ook een duidelijke stempel gezet op zijn werk. Wan heeft bijvoorbeeld de ‘jump scare’ naar nieuwe hoogtes gebracht en heeft hij eigenzinnig het bovennatuurlijke subgenre weer helemaal naar de top gebracht. Dat laatste doet hij nu ook met Malignant. Tenminste… soort van…

Plot: Op een nacht valt het leven van de hoogzwangere Madison in duigen als ze zowel haar echtgenoot als haar ongeboren kind door een onverklaarbare aanval verliest. Vervolgens krijgt ze constant visioenen van soortgelijke moordpartijen. De paniek slaat toe als ze ontdekt dat de moorden ook daadwerkelijk plaatsvinden en zij psychologisch verbonden is met de moordenaar.

Je zou in eerste instantie een film verwachten helemaal in de stijl van The Conjuring of Insidious. Dat lijkt in het begin van Malignant ook enigszins die kant op te gaan maar je merkt al snel dat de vibe hier volledig anders is. Wan strooit met een absurdistisch sausje. Alles is net wat over de top en vaak tegen het lachwekkende aan, met succes. Wat een maffe film blijkt Malignant toch te zijn. Een ongelooflijk stijlvolle, welteverstaan, want dat neemt Wan wel duidelijk over van zijn andere films, het zeer verzorgde uiterlijk van zijn film. Hoe hij nachtelijke buitenscènes bijvoorbeeld in beeld weet te brengen leunt tegen het sprookjesachtige aan.

Waar wij echter op afgaan is de horror en die stelt echt niet teleur. Hevig geïnspireerd door het giallo genre (Suspiria is meestal niet ver weg) trakteert Wan ons op een visueel spektakel, ook op het gebied van de kills. Laten we zeggen dat Wan zich totaal niet heeft ingehouden. In combinatie met het gestoorde plot heb je een film die soms doet denken aan een big budget Braindead (Peter Jackson), al wordt daar echt wel veel meer bloed verspild. Het is jammer dat de film het laatste kwartier tóch weet te ontsporen, hoe voorspelbaar dat eigenlijk ook is. Het neemt niet weg dat Malignant een behoorlijk uniek en gewaagd werkje is. Er zullen maar weinig mensen zijn die hier de kunde van in kunnen zien. Het is in ieder geval wel een verrijking van het oeuvre van James Wan en dat is iets wat tegenwoordig gekoesterd moet worden.