Schrijver Jeph Loeb en tekenaar Tim Sale bundelden in de jaren 90 hun krachten voor een 13-delige limited serie Batman: The Long Halloween. Deze comics worden nog steeds gezien als één van de beste Batman verhalen. Het is dan ook niet vreemd dat het verhaal nu is opgepakt door DC Entertainment en Warner Bros. Animation. Wil je het verhaal een beetje snappen, dan moet je eigenlijk ook Batman: The Long Halloween Part One kijken. In deze recensie bespreken we het tweede deel, maar blikken we ook nog even terug naar de gebeurtenissen in het eerste deel.
Batman: The Long Halloween speelt zich af tijdens Batmans begindagen van misdaadbestrijding. In Part One zien we hoe Batman met commissaris James Gordon en openbaar aanklager Harvey Dent, de strijd aangaat tegen de georganiseerde misdaad. Het is de bedoeling om misdaadbaas Carmine ‘The Roman’ Falcone achter tralies te krijgen. Op Halloween maakt een mysterieuze moordenaar een eind maakt aan het leven van Johnny Viti, de neef Falcone. Het blijft hier niet bij, want op Thanksgiving en Kerstmis vallen er nog meer doden onder de Falcone’s. Vanwege de feestdagen krijgt de moordenaar de bijnaam ‘Holiday’.
Part Two sluit naadloos aan op Part One. Holiday maakt nog steeds slachtoffers en Bruce Wayne is onder invloed van Poison Ivy. Gelukkig wordt hij geholpen door Catwoman. Ondertussen probeert Falcone probeert met behulp van een aantal superschurken zijn misdaadimperium te redden. Harvey Dent wordt slachtoffer in zijn strijd tegen de misdaad, als in de rechtbank een bijtend zuur in zijn gezicht wordt gegooid. Zwaar verminkt transformeert hij langzaam in de schurk Two-Face en gaat persoonlijk achter Falcone aan. Tijdens de beslissende strijd ontdekt Batman ook de identiteit van de Holiday Killer.
Het nadeel van het verfilmen van een geweldige comic is dat het heel moeilijk is om de sfeer uit de comic te pakken, zoals die door de oorspronkelijke tekenaar is neergezet. Hetzelfde geldt voor Batman: The Dark Knight Returns. Deze tekenfilm is ook gebaseerd op een iconische comic en bestaat ook uit twee delen. Het is niet mogelijk om de stijl van Frank Miller of Tim Sale op een direct-to-video te krijgen. Regisseur Chris Palmer doet zijn best, maar wil ook graag iets van zichzelf kwijt in de film. Hij legt daarbij de nadruk op veel (onnodige) actie, die ten koste gaat van de sfeer. Daarnaast worden er nog een paar aanvullingen gedaan, die niet in de comics zitten. Dit zorgt er voor dat het verhaal voor de liefhebbers van de comics nog een beetje verrassend is, maar uiteindelijk is allemaal wel voorspelbaar en voegt het niet veel toe aan het ijzersterke verhaal van Jeph Loeb.
Met een kleine samenvatting of terugblik op de Blu-ray had je Batman: The Long Halloween Part Two misschien ook zonder het eerste deel kunnen kijken. Helaas is dit niet het geval. Wil je het verhaal een beetje snappen, dan ben je verplicht om ook het eerste deel te kijken. Dit is marketingtechnisch goed bedacht en het is ook geen straf om de films achter elkaar te bingen, want met deze twee delen heb je een avondvullend programma.
De Blu-ray bevat wel wat leuke extra’s, zoals verschillende sneak peeks van andere DC Universe Animated Original Movies, zoals de aankomende Injustice film. De DC Showcase Short over de Blue Beetle is grappig, maar de twee twee afleveringen van Batman: The Animated Series over Two-Face passen beter bij The Long Halloween. Ik had alleen graag nog een feature willen zien met de makers van The Long Halloween. Ik bedoel dan niet de makers van de tekenfilm, maar van de comic. Ik denk dat Jeph Loeb en Tim Sale mooie verhalen kunnen vertellen over het bronmateriaal. Hoe zouden de heren zelf kijken naar de verfilming van hun comic?
Als comicliefhebber kan ik iedereen Batman: The Long Halloween aanraden. Ik heb het dan alleen niet over de tekenfilm, maar over de comics. De tekenfilm is leuk, maar probeert te veel een eigen draai te geven aan het verhaal en dat had niet gehoeven.
Het is al vaker gezegd, ondergetekende houdt niet van moderne superheldenfilms. DC en Marvel wordt thuis enkel opgezet indien ons 8-jarige zoontje daar zin in heeft. Papa kijkt liever knullige superhelden uit de jaren 80 of zelfs Howard the Duck. Mijn zoontje was ook de reden om Wonder Woman 1984 in de speler te gooien en toegegeven, ik keek er niet 100% tegenop, want de film speelt zich af in de magische jaren 80. In 1984 welteverstaan, volgens ons het beste filmjaar ooit. Des te meer verrast was ik toen ik tot de conclusie kwam dat ik mij eigenlijk best heb zitten vermaken met Wonder Woman 1984.
Plot: Na de gebeurtenissen uit Wonder Woman maken we een sprong in de tijd naar het jaar 1984. Diana Prince (Gal Gadot) werkt in Washington D.C. als antropoloog en archeoloog in een museum. Tijdens haar werk komt ze in contact met haar nerdy collega Barbara Ann Minerva (Kirsten Wiig), die een mysterieus object onderzoekt. Volgens legenden zou de steen wensen in laten gaan. Oplichter Maxwell Lord (Pedro Pascal) wil het object gebruiken om er zelf beter van te worden. Het begint onschuldig, maar al snel wordt duidelijk dat het in vervulling gaan van wensen ook nadelige gevolgen kan hebben. Diana gaat de strijd aan met Lord, die op zijn beurt weer hulp krijgt van Barbara nadat ze getransformeerd is in de levensgevaarlijke Cheeta. Gaat de wereld ten onder of weet Wonder Woman hier toch nog een stokje voor te steken?
Dat de film zich in de hoogtijdagen van de jaren 80 afspeelt is een leuke extra, want echt wat toevoegen aan het verhaal doet het niet. Het is fijn om je weer even te begeven in een winkelcentrum vol entertainment, kleur, foute kleding en dito kapsels. We zien wat breakdancende jongeren en een arcade brengt je weer helemaal terug naar een tijd dat videogames een kwartje per potje kostten. Wat mij vooral heeft verrast aan WW1984 is dat de film meer te bieden heeft dan de setting. Het verhaal is volledig ‘back to basic’. We hebben een bad guy met een schunnig plan, een andere antagonist die een Catwoman (uit Batman Returns)-achtige transformatie doormaakt en een superheldin met wat persoonlijk drama. Veel meer is er niet en dat was in ieder geval bij mij een gigantische verademing.
Ander positief punt vond ik de casting van Pedro Pascal als Max Lord. In het begin vond ik zijn rol wat onwennig overkomen, maar gaandeweg maakt Pascal zijn rol zich steeds meer eigen. Tegen het einde zie je echt een klassieke bad guy aan het werk en eens een keer geen machtig of haast onoverwinnelijk wezen (dit is behoorlijk relatief in dit genre aangezien een deus ex machina elke seconde loert). Max Lord is een slechterik in de stijl van Lex Luthor en dat was na alle Thanos geweld van de afgelopen jaren best fijn.
Natuurlijk kleurt Wonder Woman 1984 helemaal keurig binnen de lijntjes, maar dit was fijn popcornvermaak zonder al te veel quasi moeilijke verhaallijntjes en gedoe. Een superheldenfilm in ware 80’s stijl en zeker vanuit dat oogpunt doet de film zijn titel meer dan recht.
Wij kregen van Warner Bros Wonder Woman 1984 in een prachtige steelbook editie. Hou je van het verzamelen van Blu-ray’s en specifiek steelbooks, dan lijkt mij deze set een must. De 4k Blu-ray bevat 3 discs. Een 4k disc, een Blu-ray met de film en een Blu-ray met de extra’s. De 4k bevat een Dolby Atmos geluidstrack en ik neig toch steeds meer naar een alternatieve DTS-HD track. Ik ben geen fan van Atmos. De balans is vaak zoek. De bas dreunt teveel door en het geluid is vaak ‘all over the place’.
De extra’s: • The Making of Wonder Woman 1984: Expanding the Wonder • Scene Study: The Open Road • Scene Study: The Mall • Wonder Woman 1984 Retro Remix • Black Gold Infomercial • Gag Reel • Meet the Amazons • Small But Mighty • Gal & Krissy Having Fun • Gal & Kristen: Friends Forever
Voordat ik aan de recensie begin moet er allereerst iets van mijn hart.
Terug in 2016 raakte ik in een hevige discussie met onze collega’s van Schokkend Nieuws over de 1 ster recensie van journalist Michael Minneboo voor de film Batman vs Superman – Dawn of Justice. Ik vond de ‘1 ster’ belachelijk en het deed mij vermoeden dat dit eerder voortkwam uit activisme dan daadwerkelijk een waardig oordeel over Zack Snyder’s film. Die gedachte werd mede gevoed door het al heel lang voortdurende gevecht tussen fans van Marvel en DC Comics. Zelf ben ik opgegroeid met de Junior Press uitgaves van de X-Mannen en Spider-Man én de Batman strips die onder Baldakijn Boeken werden uitgebracht. Voor mij was het nooit een echte wedstrijd tussen die twee. Hele jaargangen Spider-Man, X-Men en later ook Wolverine stonden gebroederlijk naast die van Batman in de kast en ik was daar maar wat trots op. In 2008 heb ik zowel The Dark Knight als Iron Man meerdere keren in de bioscoop gezien. Je kan van roodharige vrouwen houden én van donkere vrouwen houden. Misschien staan aardappelen wel 5 van de 7 dagen op tafel, maar dat betekent niet dat je ook niet van sushi kan genieten. Ik ben heel erg tegen dat hokjesgeest denken. En toch belande ik daar zelf een beetje in.
Ben Affleck als Batman
Het oordeel van Michael over Batman vs Superman – Dawn of Justice bleef erg bij mij hangen. Toen een jaar later Justice League uitkwam wilde ik die film gewoon leuk vinden. Ik liet de film over mij heen komen, en ik zeg je eerlijk: ik heb er ook best van genoten, maar ik gaf de film volgens mij een 7.5. En daar ging ik bij mezelf de mist in. Bij de herziening van Justice league merkte ik ook wel dat de roze bril die ik op had bij de recensie een wel erg grote was. Als ik die film nu een cijfer zou moeten geven dan kom ik niet verder dan een 6. Een vermakelijke film alsnog, maar absoluut geen hoogvlieger.
Vorig jaar bespraken Michael en ik het uitgebreid op een terras in Amsterdam en later ook in een van zijn podcasts op Youtube. We blijven van mening verschillen wat betreft Batman vs Superman – Dawn of Justice, maar dat is het dan ook. Je mag van mening en smaak verschillen met elkaar. Hij heeft bijvoorbeeld veel meer liefde dan ik met de Richard Donner Superman films. Een versie waar ik ook van houd, maar ik heb daar gewoon minder mee. So what? We kunnen evengoed met elkaar op een terras zitten en onze liefde voor film en comics aan elkaar kwijt.
Zack Snyder’s Justice League
Maar om even terug te keren naar de 2017 versie van Justice league: de film was een verzameling van foute keuzes en belemmeringen. Zack Snyder had die film toen af moeten maken, maar dat gebeurde niet vanwege een tragisch drama in zijn familie. Warner Brothers raakte in paniek en haalde een regisseur van de tegenpartij binnen om de film af te maken en om die meer te laten lijken op een film van de tegenpartij. Zover dat kon dan, want de film was al voor 2/3 geschoten. Aan Josh Whedon de moeilijke klus om Zack Snyders Justice League meer te laten lijken op een film die hij eerder voor de tegenpartij had gemaakt: The Avengers. Het resultaat? Het werd van alles wat . Een beetje van Zack Snyder en een beetje van Josh Whedon. Maar een geslaagde mix was het allerminst. Die schuld is niet alleen aan Whedon of zelfs Warner Brothers te wijden, want nu is daar Zack Snyder’s versie van Justice League. Een 4(!) uur durende epos. Een film zoals het bedoelt zou moeten zijn. Maar is het ook een goede film geworden?
Plot: Na het gevecht met Doomsday rouwt de wereld om de dood van Superman. Een held die ze pas zijn begrijpen toen hij voor hen stierf. Voor nu lijkt de wereld gered, maar Batman weet dat er een andere macht het op de Aarde heeft voorzien. Een macht genaamd Darkseid die nu zijn kans schoon ziet nu Superman ons is komen te ontvallen. Dat gaat echter niet zomaar. Op Aarde zijn er drie zogenaamde Moeder boxen verborgen die hem een snelle overwinning kunnen bezorgen. Deze worden bescherm door de Amazones en de Atlantiërs. En daarnaast is er een zoek. Darkseid stuurt daarom zijn luitenant Steppenwolf en een leger parademons om de Moeder boxen voor hem te vinden. Batman probeert ondertussen samen met Wonder Woman een team samen te stellen om het naderende kwaad het hoofd te bieden, maar gaat hen dat wel lukken zonder Superman?
Darkseid
Wat 60 miljoen Dollar en een half jaartje knippen en plakken in de montageruimte wel niet allemaal kan doen met een film. Zack Snyder’s versie van Justice League is niet alleen bijna 2 uur langer dan die van Whedon, maar heeft een ook een andere toon. Zoals je wel van Snyder mag verwachten plaatst hij de helden op een waar voetstuk. We zien Aquaman in slow motion richting de zee lopen, uiteraard in slow motion, waarbij woeste golven om hem heen breken tegen de kade. En dat alles onder begeleiding van de zang van het kleine kustdorpje dat hem niet alleen ziet als hun beschermer, maar als hun god. Het lijkt bijna wel een reclame uit de jaren 90 voor een jeansmerk wanneer Jason Momoa zijn gespierde torso tevoorschijn tovert als hij zijn shirt kapot scheurt voordat hij verdwijnt in de golven. Dit is hoe Zack Snyder superhelden ziet. Onverwoestbaar, stoer en larger than life. Dat kan je misschien too much vinden, maar wie het oeuvre van Snyder kent zou eigenlijk niet verbaasd moeten zijn. Snyder excelleert bij het laten zien van onze helden.
Toch is het jammer dat Snyder niet dezelfde focus heeft voor de normale mens in zijn film. Even denk je dat te hebben bij een ontmoeting tussen Lois Lane en Martha Kent, de moeder van Superman. We komen even tot rust wanneer de twee vrouwen hun liefde voor Clark aan elkaar uiten, maar krijgen al direct daarna een dreun omdat het gesprek eigenlijk een grote leugen is. Je vraagt je af waarom nou toch?
Henry Cavill als Superman
Ook blijkt een extra half jaar monteren nog steeds niet voldoende om een aantal zeer slordige fouten te kunnen verbergen. Steppenwolf spreekt bijvoorbeeld twee keer een praktisch dezelfde zin uit en Nudis Vulko heeft in het ene shot Aquaman’s pantser in de hand, dan weer niet, dan weer wel, enzovoort enzovoort. Slordigheden die na een half jaar extra monteren er gewoon uit hadden moeten worden gefilterd. Het komt gehaast over, wat toch wel vreemd is als er twee regisseurs naar het materiaal hebben gekeken. Snyder weet de film ook een vleugje ‘Return of the King te geven door meerdere eindscènes te geven. Daarvan is maar de helft geslaagd. De terugkeer van Jaret Leto’s Joker is daar niet een van.
Gelukkig heeft een half jaar extra monteren (en filmen) wel geleid tot iets opmerkelijks. In de 2017 versie waren er twee helden hevig ondergesneeuwd, namelijk The Flash en Cyborg. Flash (Ezra Miller) moest voor de zogenaamde comic relief zorgen, maar bleek vrijwel alleen maar irritant over te komen. Nu, in Snyder’s film, heeft hij misschien wel de beste scène van de hele film! En dan Cyborg (Ray Fisher), altijd al een lid van de Justice League die ik verschrikkelijk saai vond en in Whedon’s versie niet eens een volledig karakter kreeg. Hier is hij misschien wel het hart van de film. Het is een grote dikke middelvinger naar Josh Whedon die Fisher op de set zou hebben gekleineerd en ontzettend veel materiaal met hem uit de film heeft laten halen.
Batman, Wonder Woman, Cyborg , The Flash en Aquaman
Zack Snyder’s Justice League is de versie die wij hadden moeten zien in 2017, maar door omstandigheden nu pas in 2021 is uitgebracht. Vier jaar aan ontwikkelingen zijn voorbij gegaan en hoewel deze versie een grote verbetering is ten opzichte van de 2016 versie, heeft Warner Brothers besloten om verder te gaan en de Snyderverse te laten voor wat het is. Dat is voor Warner een logische keuze die ik wel begrijp. Als liefhebber van de eerdere films vind ik Snyder’s versie van Justice league een mooie afsluiter. Had ik meer willen zien? Ja, eigenlijk wel, maar het voelt ook als een dossier dat je nu eindelijk wilt afsluiten. Nu zijn er ‘fans’, en ja dat plaats ik even tussen aanhalingstekens, die verder willen met Snyder. Ook al lijkt Zack Snyder ondertussen verder met andere projecten te willen gaan. Deze fans zijn erg actief op Twitter en hebben op IMDb Godzilla vs Kong massaal met negatieve reviews zitten bombarderen. Zo proberen zij Warner te bewegen om verder te gaan met de Snyderverse. Een andere geliefde franchise de dupe laten worden omdat jij je zin niet krijgt, wat een helden zijn het toch. Het is ze niet gelukt trouwens. Mensen zijn massaal Godzilla vs Kong gaan kijken. Gedraag je niet als een kind en waardeer wat je nu hebt. Doe net als ik en ga binnenkort Man of Steel weer eens kijken of ga wat anders nuttigs doen met je leven.
DC Comics scoort over het algemeen misschien minder met hun films dan concurrent Marvel, maar met hun televisieseries die de Arrowverse opmaken hebben ze toch een flinke schare fans aan zich weten te binden. Met series als Arrow, The Flash, Legends of Tomorrow, Supergirl, Black Lightning, Superman & Lois en Batwoman is er een gigantische hoeveelheid aan superhelden en schurken op tv die ons wekelijks meenemen in hun perikelen. Nu is het eerste seizoen van Batwoman op DVD en Blu-ray verschenen. Is de serie de moeite van het aanschaffen waard? Lees verder!
Plot: Ruby Rose (Orange is the New Black) is Kate Kane, de dochter van Jacob Kane (Dougray Scott, Deep Impact). Jacob is de oprichter van The Crows, een beveiligingsbedrijf met ex-militairen dat de beveiliging van Gotham voor haar rekening nam toen de politie het na het vertrek van Batman drie jaar terug niet meer aankon. Kate is al een aantal jaren weg uit Gotham om te trainen bij verschillende experts na haar verwijdering van de militaire academie vanwege haar seksuele geaardheid. Haar toenmalige vriendin Sophie ontkende elke betrokkenheid en mocht haar opleiding afmaken waarna ze een goede baan bij de Crows aannam. Kate’s vader wil haar echter uit vaderlijke bezorgdheid buiten de Crows houden maar als Sophie wordt ontvoerd keert zijn dochter toch terug naar Gotham. Als ze geen medewerking krijgt van haar vader ziet ze geen andere weg dan de techniek van haar verdwenen neef te gebruiken, ene Bruce Wayne. Per ongeluk komt ze achter zijn geheime identiteit en gebruikt ze zijn techniek om Sophie te redden van de doorgedraaide Alice. De moordende bendeleider blijkt wel heel veel over haar te weten, dingen die alleen haar dood gewaande tweelingzus zou kunnen weten.
Batwoman begint niet heel sterk. Ruby Rose, die het in Orange is the New Black erg goed deed, laat hier zien dat een superheld meer nodig heeft dan een goeie timing en een mysterieuze blik. Dit werkt prima als Kate Kane, maar als de stoïcijnse eenling die de stad beschermt mis je toch een bepaalde “echtheid” voor zover dat mogelijk is bij een vrouw in een vleermuispak natuurlijk. Het script dat toch vaak voor de makkelijke weg kiest en de matige sets helpen natuurlijk niet mee. Voor fans van de Arrowverse is het een welkome aanvulling op het pantheon der superhelden en gaandeweg komt het verhaal ook wel meer op gang, echter in deze hoogtijdagen met topproducties op televisie vallen de wat mindere producties nu eenmaal meer op. Overigens nam Ruby Rose na het eerste seizoen al afscheid omdat de rol toch iets teveel van haar vroeg waarna Javicia Leslie als Ryan Wilder het vleermuisstokje overneemt. Echter is nu al bekend geworden dat Kate Kane terug keert, maar dan in de vorm van actrice Wallis Day.
De Blu-ray box set: Het seizoen komt op vier Blu-ray’s die de 20 afleveringen eerlijk verdelen. Het beeld ziet er haarscherp uit in 1080p en ook in de vele donkere steegjes en gebouwen die Gotham rijk is valt nog genoeg te zien. De aspect ratio van 2.00:1 geeft de serie iets filmisch, al doen de sets dat wat minder. De DTS-HD Master Audio 5.1 soundtrack geeft duidelijk verstaanbare dialogen en de ‘batarangs’ en explosies schieten langs je hoofd. De subwoofer geeft mooie diepe tonen, maar nergens overdadig. Qua extra’s valt het wat tegen met enkele deleted scenes en een korte serie van San Diego Comic Con Panels.
Je zou denken dat na al het superheldengeweld van de afgelopen 10 jaar alle superhelden wel aan de beurt zijn geweest. Think again!
Het bestand van de grote comic uitgevers DC en Marvel is enorm en stopt niet bij Spiderman (Marvel) en Batman (DC). Natuurlijk is het wel de vraag of het grote publiek hier op zit te wachten. Want hoe je het wendt of keert, de lezers van comics is dalende. Dat is een pijnlijke constatering voor een liefhebber zoals ik. Ik zie het aantal comic book stores in Nederland al jaren dalen, en als je de verkoopcijfers van bijvoorbeeld de jaren 90 naast die van nu neerlegt dan lijkt het net alsof de comic book industrie in een crisis zit waarbij de huidige Corona crisis verbleekt.
En toch is het ook weer niet zo erg. De tekenfilm en vooral de filmindustrie die gebruik maakt van de personages uit mijn geliefde papieren boekjes doen het goed. Wat zeg ik? Enorm goed! Op het moment van schrijven is door het opnieuw uitbrengen van Avatar (2009) in China de film weer met de meest succesvolle aller tijden. Daarvoor stond Avengers: Endgame daar met bijna 2.5 miljard euro aan inkomsten. Ik zeg het nog maar even een keer: 2.5 MILJARD EURO!
Het succes van de Avengers films wilt echter niet zeggen dat het allemaal maar makkelijk scoren is. Vooral als het gaat om de minder bekende superhelden. Want wie heeft ooit eerder gehoord van Elasti-Girl, Robotman, Crazy Jane, Cyborg en Negative Man? Voor het grote publiek onbekenden, maar ook voor veel comicliefhebbers toch niet hele bekende namen. Alleen Cyborg geniet enige populariteit door o.a. de Justice League film en de Teen Titans Go! tekenfilm. Allen behoren zij tot een groep superhelden die wij Doom Patrol mogen noemen. De helden van Doom Patrol hebben niet op een of andere magische wijze of bij geboorte hun krachten gekregen, maar vaak per ongeluk. Noch worden zij vanwege hun krachten gewaardeerd door de samenleving. Gelukkig is daar Chief die hen onder zijn hoede heeft genomen en hen een huis biedt in zijn landhuis. Nu zal je vast denken: “Dat klinkt erg als Professor X en zijn X-men”. Dat klopt, maar daar houdt de vergelijking dan ook op.
Doom Patrol is anders en speelt vooral niet op ‘safe’. In alles valt Doom Patrol meer in het rijtje van twee andere zeer populaire comic book tv-series: The Boys en The Umbrella Academy. Alle drie zoeken zij het randje op, zijn humoristisch, maar combineren dat ook weer met grof geweld. Ze schuwen ook geen hedendaagse maatschappelijke kwesties en laten de kwelling van het hebben van superkrachten ook goed zien. Toch gaat Doom Patrol een andere weg op door vooral de nadruk te leggen op het absurde.
Het eerste seizoen was echt een welkome afwisseling in vergelijking met andere series, al is het wel een van de minder bekeken tv-series van dit moment. Zonde, want hoewel het eerste seizoen soms wat langzaam overkwam en door het absurde soms ook niet helemaal goed te volgen, gaat in het tweede seizoen alles gelukkig een stuk beter.
In het tweede seizoen heeft de groep zich zo’n beetje neergelegd bij de waarheden rond hun leider Chief. Het leven gaat tenslotte door en hoewel de geschiedenis niet heel fraai is heeft door blijven janken geen zin. Ze krijgen gezelschap van Dorothy. Dorothy is de dochter van Chief en heeft de gave om haar denkbeeldige vrienden te transporteren naar de werkelijkheid. Dat klinkt grappig, maar dat brengt ook nare figuren naar boven die zij niet altijd onder controle heeft. Crazy Jane, de vrouw met een persoonlijkheidsstoornis, ontwikkelt een vriendschap met Dorothy. De twee bijzondere figuren lijken het goed te kunnen vinden met elkaar, tot Dorothy’s gaven daar op een vervelende manier een einde aan lijken te maken. Niet veel later zal Jane hierdoor een bijzonder nare ontdekking doen die haar leven voorgoed zal veranderen.
Een heel seizoen van Doom Patrol onder woorden brengen is alsof je het Oude Testament probeert samen te vatten in één korte beschrijving. Het tweede seizoen van Doom Patrol mag dan korter duren dan het vorige (9 afleveringen in plaats van 15), de verhalen zijn diverser maar ook meer absurder. Het pakt allemaal ook nog eens erg goed uit. Had je misschien het idee dat sommige personages in het eerste seizoen niet echt tot bloei kwamen, seizoen 2 maakt dat helemaal goed. Een personage als Crazy Jane, gespeeld door de voortreffelijke Diane Guerrero, vond ik in het eerste seizoen een beetje matig. Nu is het een van mijn favoriete personages. Robotman (Riley Shanahan) krijgt ook meer ruimte en ontwikkelt zich als een personage waar je enorm om kan lachen. Voormalig 007, Timothy Dalton, komt wat minder op de voorgrond in dit seizoen, maar weet door zijn liefde en zorg voor zijn dochter Dorothy een stuk beter onze gevoelens voor hem te versterken. De meest welkome aanvulling van dit seizoen is ook echt Dorothy (Abi Monterey) die met haar bijzondere krachten en uitzonderlijke uiterlijk een vast plekje binnen de serie zou moeten krijgen. Ik zeg “zou moeten” en het gaat ook vast wel gebeuren want seizoen 3 is begin dit jaar begonnen met filmen.
Er is nog wel een minpuntje te noemen over dit seizoen en dat is de laatste aflevering. Zoals ik al eerder had gezegd bestaat dit seizoen uit 9 afleveringen. Dat hadden er echter 10 moeten zijn, ware het niet dat er begin vorig jaar een zeker virus de wereld in zijn macht kreeg. Het opmerkelijke is dat die laatste aflevering nooit is afgemaakt maar dat er wel voor gekozen is om de afleveringen die wel af waren maar gewoon uit te zenden. De serie voelt daarom ook niet ‘af’. Ik denk dan ook dat we wel van geluk mogen spreken dat de serie een derde seizoen krijgt. De kijkersaantallen vallen toch een beetje in het niet in vergelijking met die van The Boys en The Umbrella Company, laat staan Disney’s Wanda Vision (al gaat het daar niet over een team). Toch verdient Doom Patrol echt meer aandacht. Hoe vaak kan je zeggen dat je naar een superheldenserie hebt zitten kijken waar een orgie in voorkomt die zich qua seks kan meten met een gemiddelde aflevering van Game of Thrones?
