Michael Bay is een naam die synoniem is aan kabaal. Met uitzondering van The Island draaien zijn films maar om een ding, en dat is actie. Amper serieus genomen door filmcritici, gaat Bay gewoon vrolijk verder met het vastleggen van een hoop cool gepraat, schaars geklede babes en vooral explosies, vaak met een draak van een film als resultaat. Maar in een enkel geval wil de overdaad aan machoïsme en spektakel werken. Armageddon is hier het voorbeeld van.

Plot: Een gigantische meteoriet zal over 18 dagen inslaan op aarde. NASA roept de hulp in van Harry Stamper, een boor-expert, om de astronauten te trainen. Harry denkt echter dat de astronauten niet op tijd getraind kunnen zijn, en besluit zelf met z’n crew de klus te gaan klaren.

Michael Bay mag zich scharen tussen namen als Jean Renoir, Jean-Luc Godard, Andrei Tarkovsky, Stanley Kubrick, Sergei M. Eisenstein, Yasujiro Ozu en Ingmar Bergman, althans wat uitgever Criterion betreft. The Criterion Collection is een gerenomeerde verzameling van klassieke films die op de een of andere manier hebben bijgedragen aan de filmgeschiedenis. Films die een tijdperk tekenen, of een voorbeeld zijn van wat film tot kunst maakt. Als Criterion ook een representatie moet zijn van wat de filmgeschiedenis te bieden heeft, is de keus op Armageddon en The Rock (jawel, Bays tweede (!) titel in de lijst) geen vreemde. Deze twee films zijn namelijk perfecte voorbeelden van producties ontstaan uit het studio-systeem dat toen in Hollywood zijn hoogtijdagen vierde en vandaag de dag de norm is. Wanneer men het over blockbusters heeft is Michael Bay een referentie en dat bewijst hij met zijn beste film tot nu.

Armageddon is op papier niet veel anders dan menige zomerhit. ‘Men on a mission’ is de leidraad in een film die verder doorspekt is met clichés. Werkelijk alles komt aan bod: de turbulente vader/dochter relatie, stereotype figuren, obligate one-liners, tenenkrommende liefdesintermezzo’s, net niet sterfgevallen, alles warm gehouden met een sausje van Amerikaans superioriteitsgevoel en zeer waarschijnlijke wetenschappelijke incorrectheden. Erg knap als iemand van zulke rotzooi nog iets verdienstelijks weet te maken. Maar Michael Bay heeft met zijn derde film bewezen meer te zijn dan een doorsnee studio-marionetje dat puur orders uitvoert ter wille van de omzet. Bay laat zien een begenadigd en eigenzinnig regisseur te zijn en in samenwerking met blockbuster producent bij uitstek, Jerry Bruckheimer, levert hij zijn eigen meesterwerkje af.

Armageddon is een ‘rollercoaster ride’ van begin tot eind. De 144 minuten razen in sneltreinvaart voorbij en in die 144 minuten worden wij overspoeld door een stortvloed aan audiovisueel geweld. Het camerawerk van Mitchell Amundsen (Mission Impossible III, Shine a Light) is voor een film als deze van behoorlijk niveau en weet bepaalde scènes, die normaliter in de vergetelheid zouden verdwijnen, een gouden randje mee te geven. Maar het is vooral de fotografie die van Armageddon een klein genot maakt. Bepaalde plaatjes zien er geweldig uit, vooral wanneer we eenmaal met onze helden op de meteoriet zitten. Bay heeft hier volop kunnen spelen met belichting en dat betaalt zich uit in een paar zeer interessante shots. En wat te zeggen van het geluid? Deze is overdonderend. Armageddon moet een van de indrukwekkendste soundtracks kennen, want wat knalt deze film van je scherm.

Grootste kracht van Armageddon zit hem echter in de korrel zout die Michael Bay met zijn film neemt. De cast, die wonderlijk goed bij elkaar is geraapt, zorgt dat het ‘fun’-gehalte constant hoog ligt. De personages lopen enorm uiteen en krijgen stuk voor stuk de tijd om zich te presenteren aan het publiek, vaak begeleid met een goed uitgekozen nummer om de stoerheid van deze mensen nog eens te benadrukken. Het is ook gewoon leuk om Steve Buscemi in de rol van een rebellerende intellectueel te zien. De echte korrel zout zit hem echter in het ongelofelijke over-de-top gehalte dat door de film heen zit. De eerdergenoemde clichés worden zo enorm aangedikt, een grote verdienste van componist Hans Zimmer, dat Armageddon een van de grootste ‘guilty pleasures’ op aarde moet zijn. Michael Bay weet dit, geniet er met volle teugen van en dat is aan de hele film af te lezen. Armageddon is een regisseursfilm op zijn eigen manier.