De geboren Zuid-Afrikaan Richard Stanley is geen workaholic, maar met zijn twee feature films heeft hij genoeg naam kunnen vergaren binnen het cult-wereldje. Zijn tweede film, Dust Devil, was mijn introductie met Stanley, een kennismaking die was bevallen, maar Dust Devil kon bij mij zijn naam niet helemaal waarmaken. Hardware daarentegen, Stanley’s debuut, is een pareltje binnen het cyberpunkgenre en een film waarvan zijn sfeer enorm blijft hangen.
Richard Stanley heeft iets met het woestijn. Dust Devil speelt zich daar grotendeels in af en Hardware toont een post-apocalyptische setting waarin alles buiten de stad bedolven ligt onder het zand.… Lees verder “Recensie: Hardware (Richard Stanley)”
Albert Pyun, wie kent hem niet? Met klassiekers als Cyborg, Dollman, Nemesis en Kickboxer 2 en 4 is hij met gemak een van de grootste B-film regisseurs op aarde. En een van de betere. Zijn films hebben nooit het productionele niveau van menig Hollywoodfilm gehad, maar willen doorgaans wel behoorlijk vermaken. En daar is het meestal om te doen bij de genrefilm. Brain Smasher is een sympathieke actie-komedie die in de lijn ligt van de betere ‘Pyun-film’.
Films die een ode brengen aan grootheden binnen het genre. Zo kennen we natuurlijk materiaal van Brian De Palma dat een grote knipoog is naar het werk van Alfred Hitchcock, maar ook op kleine schaal zien we veel regisseurs die de moeite nemen om genre bepalende films of regisseurs in de schijnwerpers te zetten. Mark Herriers Popcorn uit 1991 is het bewijs van een kleine film die een ode brengt aan een groot figuur.
1977-1982 is duidelijk de beste periode van Lucio Fulci geweest. Met titels als Zombi 2, The Beyond, The New York Ripper en City of the Living Dead heeft hij zich gevestigd tussen de beste horror regisseurs uit Italië. Ik durf zelfs te zeggen dat ik Fulci, met zijn uitzinnige aanpak van filmmaken, de meest spannende regisseur vind die Italië ooit heeft voortgebracht. Aenigma stamt uit een periode waar Fulci zijn beste tijd heeft gehad en dat is te merken.
28 Days Later, Braindead, Romero’s zombie trilogie, Snyders Dawn of the Dead, allemaal titels die de zombie-liefhebbers wel kennen en minstens een paar keer hebben gezien. Er bestaan ook films die doorgaans een veel te klein publiek bereiken, vaak geheel onterecht. Zo’n film is Deathdream van Bob Clark. De film is een haast vergeten werkje van een regisseur die zijn stempel wel heeft gedrukt op het horrorgenre.
Bob Clark mag zonder twijfel een pionier in het genre genoemd worden. Veel horrorfilms heeft hij niet gemaakt, maar zijn twee belangrijkste zijn wel meteen genre-bepalende films geweest.… Lees verder “Recensie: Deathdream (Bob Clark)”
De debuutfilm van David Lynch is opnieuw uitgebracht op DVD en Blu-ray en hij ziet er mooier uit dan ooit. De nachtmerrie van de sullige Henry Spencer is nog nooit zo scherp en helder weergegeven en dat geeft ons de ultieme mogelijkheid de bevreemdende wereld van David Lynch opnieuw te betreden. Eraserhead is briljant op meerdere vlakken en is een must voor iedereen die ook maar een beetje interesse in cinema heeft.
Dario Argento’s debuut, The Bird with The Crystal Plumage, was een daverend succes in Italië. De Giallo nam een nieuwe koers en het was het begin van een glorieuze carrière voor Dario Argento, eentje die helaas al een tijdje niet meer zo glorieus is. De verwachtingen lagen dus hoog voor de opvolger van dit debuut. The Cat o’ Nine Tails, oftewel Il Gatto a Nove Code, werd aanvankelijk niet goed bevonden door de producenten, maar het publiek sprak dit tegen door nog massaler naar deze tweede film van Dario Argento te gaan.… Lees verder “Recensie: The Cat o’ Nine Tails (Dario Argento)”
Het is 1966 en de Spaghettiwestern groeit in rap tempo uit tot ongekende populariteit. Sergio Leone ontketent in 1964 de gekte met zijn A Fistful of Dollars en al snel volgen er meer regisseurs die geld zien in dit nieuwe subgenre. Een van die regisseurs is Sergio Corbucci, maker van een stel gerenommeerde titels als Il Mercenario (The Mercenary) en Il Grande Silenzio (The Great Silence). In 1966 was hij er vroeg bij en maakte hij, in hetzelfde jaar dat The Good, The Bad and the Ugly uitkwam, Django.… Lees verder “Recensie: Django (Sergio Corbucci)”
Wanneer men de titel van de film, de poster en de naam van de regisseur naast elkaar zet krijgt men al snel het vermoeden dat we hier te maken hebben met een soort van post-apocalyptische bikerfilm in de stijl van The Bronx Warriors, of iets in die richting. George Romero heeft ons goed beet, want Knightriders is niets minder dan een zeer persoonlijk drama, waar vooral sterk acteerwerk de leidraad doorheen de film is.
Als het op low-budget films aankomt spant Full Moon toch wel de kroon. De films die zijn ontsproten uit het brein van Charles Band, de man achter deze filmstudio, zien er goedkoop uit en lijken weinig aandacht te schenken aan bijvoorbeeld het acteerwerk. Toch zijn de meeste Full Moon-films meer dan de moeite waard omwille een paar epische creaties (Puppet Master, Demonic Toys) en regisseurs die aantoonbaar plezier in hun vak hebben. Stuart Gordon is zo’n regisseur, een man die vooral inspiratie opdoet uit verhalen van H.P.… Lees verder “The Pit and the Pendulum (Stuart Gordon) – DVD recensie”
