Alweer heel wat jaartjes geleden zag ik een poster van een zombiehoofd waar de maden en wormen uit een van de ogen liepen. Gefixeerd door dat beeld besloot ik als zestienjarige een ondernemingsplan te ontwikkelen om de film met de simpele titel Zombie te bemachtigen. Al vele videotheken was ik afgegaan om een kopie te zoeken maar deze was nergens te vinden. Toen ik uiteindelijk met mijn zuur verdiende krantenwijkcentjes bij Boudisque op de Nieuwendijk terecht kwam werd ik verwezen naar een videoband, ja ja zo oud ben ik al, met de titel Zombie Flesh Eaters. Met de aankoop van deze videoband was er een liefde geboren. Ik moest en zou elke film van Lucio Fulci bekijken en het liefst ook bezitten.
Vele jaren gingen voorbij en ik heb vrijwel al het horrorwerk van de ‘Godfather of Gore’ wel gezien. Toch heeft Lucio Fulci veel meer gemaakt dan alleen maar … Lees verder “Recensie: Contraband (Lucio Fulci)”
Lucio Fulci’s The New York Ripper heb ik jarenlang letterlijk als vreemde eend in de bijt beschouwd. Na voornamelijk zijn zombiewerk gezien te hebben, was The New York Ripper mijn eerste introductie met een andere Lucio Fulci. Inmiddels heb ik al veel werk van de man gezien en kan ik concluderen dat Lucio Fulci een oprechte meester in zijn genre(s) was. Recentelijk was het de hoogste tijd om The New York Ripper aan een herziening te onderwerpen met de gele Blu-ray van het Britse Shameless label.
Een goede Giallo kenmerkt zich voornamelijk door stijlvol in beeld gebrachte moordscènes waar een met zwarte handschoenen uitgedoste moordenaar zijn slachtoffers te lijf gaat. Natuurlijk is het hele ‘wie is de moordenaar’ plotje eromheen vaak lekker sfeervol en van hoge entertainmentwaarde, maar een moordscène staat snel te boek als het hoogtepunt uit een Giallo. Neem bijvoorbeeld Dario Argento’s Tenebrae. De raamscène daar laat zien … Lees verder “Recensie: The New York Ripper (Lucio Fulci)”
In deze rubriek blikken we maandelijks terug op de nog niet zo heel lang geleden hoogtijdagen van de DVD. De tijden dat je nog een Italiaanse horrorfilm kon halen bij de lokale muziekwinkel. Toen er nog niemand van video on demand gehoord had of dat je aangewezen was op het importeren van films die jij interessant vond. Deze keer pikken we er drie Nederlandse horrorfilms uit die misschien niet iedereen kent.
Lenteveld (Lennard Cozijn) – Arts Home Entertainment
Zelf had ik ook nog nooit gehoord van deze film totdat ik hem in de winkel zag liggen. En eerlijk is eerlijk, ik had hem beter kunnen laten liggen. Lenteveld gaat over een stel tieners dat pech krijgt als ze op weg zijn naar een festival. Ze komen terecht bij een gestoorde man en vrouw en hun nog veel vreemdere en gevaarlijke zoon. Je kent het verhaaltje wel, want hoeveel backwood slashers/redneck … Lees verder “DVD Flashback – Deel 4: Low Budget Nederhorror”
Het Griekse Island of Death is uitgekomen op blu-ray. Arrow Video heeft haar best gedaan de 40 jaar oude film zo glorieus mogelijk vast te leggen op de HD drager. Een recensie ervan zal binnenkort op de site verschijnen. In de tussentijd heb ik wat vragen kunnen stellen aan de regisseur, Nico Mastorakis, over het maken van grensverleggende exploitatie tot aan de samenwerking met sterren als Kirstie Alley, Oliver Reed en Zsa Zsa Gabor.
Gefeliciteerd met de Arrow blu-ray release van Island of Death, Nico! Hoe voelt het om je film in zulke glorie uitgebracht te zien worden?
Island of Death is een film die Arrow verdient en Arrow een bedrijf dat Island of Death verdient. Een van de hoofdredenen waarom ik liever met hun werk is dat zij een hoop passie en zorg stoppen in de release van een film. En ik probeer die passie altijd te retourneren zoals … Lees verder “Nico Mastorakis (Island of Death) – interview”
Ruggero Deodato, de alom geprezen en verguisde regisseur van Cannibal Holocaust kon er in de jaren 80 ook niet omheen: de slasherfilm. Deze nieuwe trend kreeg uiting vanuit elke hoek in de filmwereld en ook Italië speelde in op deze nieuwe gekte. Slasher en Deodato, een combinatie die weleens leuk zou kunnen uitpakken.
Ruggero Deodato is een duizendpoot. Zo heeft hij zich gewaagd aan Gialli (Phantom of Death), het kannibalen genre (Cannibal Holocaust, Last Cannibal World), Science-Fiction (Atlantis Interceptors), confronterende shock-cinema (The House on the Edge of the Park) en de slasher dus met Body Count, in het Italiaans bekend als Camping del Terrore.
Body Count begint geweldig. De pompende muziek van Claudio Simonetti, ex-keyboard speler van Goblin, waar de film mee opent brengt je meteen naar de jaren 80. Denk aan het nummer van Harry Manfredini waar Friday the 13th deel 3 mee opent en geef er een Italiaanse … Lees verder “Recensie: Body Count (Ruggero Deodato)”
