Regisseur Nicolas Roeg was al vroeg een van de regisseurs waar ik tegen op keek. Overdonderd was ik toen ik voor het eerst Don’t Look Now zag. Ik was waarschijnlijk een jaartje of 14 en had ergens in een boekje gelezen dat dit een film was die ik wel goed móest vinden. En warempel, ik vond het ook oprecht een hele goede film! Ik probeerde de film aan mijn vriendjes te laten zien, maar die vonden er geen fuck aan, behalve de eindscène. Zo ging dat nog heel wat jaartjes door. Eenmaal in een studentenhuis liet ik het aan mijn mede-studenten zien en die vonden de film “mwah” en je raadt het al, behalve de eindscène. Frustrerend, kan ik je zeggen. Waren alleen ik en die paar recensenten de enigen die die film zo fantastisch vonden? Behoorde ik nu tot een bepaald clubje elitaire lui die iets in een bepaalde film ziet en de rest niet? Ik mocht toch echt hopen van niet!

Gelukkig kwam ik in de loop der jaren steeds meer in contact met mensen die de film ook fantastisch vonden. Lees: oprecht fantastisch en niet met een bepaald dedain naar de rest van film liefhebbend Nederland keken en de film als een stok gebruikten om de rest mee te slaan. Die lui heb je ook veel in Amsterdam, maar gelukkig, dit waren echte mensen die hielden van de soms dromerige beelden van Venetië waar Donald Sutherland de dood van zijn dochtertje probeert te verwerken. O, had ik al verteld dat er in Venetië een gedaante rondloopt verkleedt als zijn dochtertje dat overal lijken achterlaat? Heerlijk.

Nicolas Roeg is echter van meer markten thuis. Het was voor mij best een shock om te constateren dat de regisseur van Don’t Look Now dezelfde regisseur is van The Witches, een film vol vrolijke kolder en veel avontuur. Het is echt een totaal andere film dan je zou verwachten als je alleen Don’t Look Now als referentiekader hebt. Maar het talent van Roeg blijft daar niet bij. Hij is ook verantwoordelijk voor de David Bowie-film The Man Who Fell To Earth en Performance waar hij Mick Jagger een prominente rol in gunde. Je kan wel zeggen dat Roeg enorm veelzijdig was.

Onlangs kregen wij bij It’s Only A Movie Roegs Walkabout toegestuurd van het boutique label Second Sight. Ik kende de film alleen van naam en was wel gelijk geïnteresseerd. Gelijk rees bij mij de vraag of de film wel iets voor ons als website van cult, science fiction en horror zou zijn. Ik was van mening van niet. Maar nu we hier toch zijn, laten we de film wel even bespreken.

Plot: Een tienermeisje en haar broertje zijn alleen in de Australische wildernis. Hun vader heeft net zelfmoord gepleegd en zij zijn op zichzelf aangewezen. Nu is het verlies van hun vader al verschrikkelijk, maar zien te overleven in de Australische wildernis komt daar nog eens bij. Het zijn stadskinderen en hebben geen idee wat te eten is en wat niet. Daarnaast is in die woestenij nergens water te vinden. Gelukkig komen zij op hun pad een van de oorspronkelijke bewoners tegen: een Aboriginal. Het gaat om een jongen die de overgang aan het maken is naar man in een ritueel dat de ‘walkabout’ heet. De walkabout houdt in dat hij door de Australische woestenij trekt van de ene naar de andere kant in zijn eentje. Weet hij de andere kant te bereiken dan mag hij zichzelf een man noemen. Hij wilt eigenlijk geen interactie met de twee, maar kan het ook niet over zichzelf heen laten om ze achter te laten. Met zijn drieën trekken zij verder door het woeste landschap en merken gaandeweg dat ondanks hun verschillende achtergrond zij meer gemeen hebben dan gedacht.

Walkabout is een film die gemaakt werd in een tijd dat er een soort zelfreflectie kwam binnen de Westerse samenlevingen. Voor een lange periode waren de oorspronkelijke bevolkingen van landen als Australië genegeerd, maar kwam het besef dat deze wel degelijk verkeerd waren behandeld door de overwinnaars. De Aboriginals werden gezien als tweederangs burgers, niet geciviliseerd, ondergeschikt aan de blanke bewoners die hun oorsprong hebben in Europa. Dat denken werd gelukkig steeds meer afgebroken in Universitaire kringen en vond uiteindelijk zijn weg naar de kunst. Walkabout is een van die vroegere films die hier een punt over wilde maken. Wat is de witte overheerser zonder al zijn techniek en systeem? Hebben de Aborigines ook niet iets dat voor ons wat waard is en waar wij van kunnen leren? Is het niet betere van elkaar te leren in plaats van elkaar te bevechten? Het is een nobele gedachte en Roeg weet dat in Walkabout ook met respect te benaderen. Een kanttekening moet wel worden geplaatst. De kijk van Roeg (en het originele boek van James Vance Marshall) leidt af en toe tot een soort verheerlijking van Aborgines’ cultuur terwijl je ook daar kanttekeningen bij kan plaatsen. In mijn ogen is niemand heilig, tenslotte.

De release van Walkabout past eigenlijk ontzettend goed in deze tijd waar groepen van verschillende etnische achtergrond het podium eisen en respect vragen voor hun positie. Het is goed om zelf te reflecteren en een film als Walkabout laat prima zien dat niet alles zo zwart-wit is als dat misschien het merendeel van ieder volk denkt. Het is een boodschap die in de gehele film zit, maar buiten dat is er ook bijzonder veel te genieten van de prachtige plaatjes die hij heeft geschoten van het Australische landschap en is er wel degelijk een avontuur gaande dat erg boeit. Je zou denken dat alleen een Australiër zulke mooie beelden van het landschap weet te maken, maar Roeg is toevallig Brits van origine. Zo zie je maar.

Second Sight stuurde ons een disc met alleen de film. Dat is op zich niet erg, maar wij hadden graag een blik willen werpen op de extra’s die zouden worden toegevoegd aan de Blu-ray. Wij kennen Second Sight gelukkig goed, en weten dat dat heus wel snor zit. Wij waren over hun vorige releases in ieder geval erg te spreken, maar een cijfer voor de release kunnen wij onder deze omstandigheden simpelweg niet geven.

Gaan we vaker films als Nicolas Roeg’s Walkabout hier bij It’s Only A Movie bespreken? Ik denk het niet. Vinden we dat je Walkabout wel moet gaan kijken? Jazeker!