Altijd heb ik gehoord en gedacht dat ik een behoorlijke fantasierijke geest had als kind, maar nooit heb ikeen denkbeeldig vriendje of vriendinnetje gehad. Toch lijkt het, met name in Amerikaanse films, een vaak voorkomend gegeven te zijn bij kinderen. Blijkbaar was ik toch niet zo fantasierijk denk ik dan. Of het nu waar is of niet, het is natuurlijk wel voer voor films, en dan met name horrorfilms zoals Imaginary.
Plot: Illustrator Jessica is gelukkig getrouwd met Max en woont in de stad samen met zijn twee kinderen uit een eerder huwelijk, Taylor en Alice.… Lees verder “Recensie: Imaginary (Jeff Wadlow)”
Kun jij je een Halloween zonder Michael Myers voorstellen? Wij bij It’s Only a Movie in ieder geval niet. We zijn blij dat in deze donkere en regenachtige maand oktober maand Halloween Kills eindelijk in de bioscoop verschijnt. We hebben er een tijd op moeten wachten. Vanwege het coronavirus werd de release met een jaar uitgesteld. Dat geldt ook voor het “definitieve” einde van de reeks, Halloween Ends. Hierop moeten we alleen tot oktober volgend jaar wachten.
The Forever Purge is inmiddels het vijfde deel uit de The Purge serie. Met elk deel is er inhoudelijk of stilistisch wel wat veranderd in de loop der jaren. Met deel vijf is dat niet anders. De purge duurt hier namelijk niet één dag, maar langer, niet geheel volgens ‘de wet’. Rechts Amerika is namelijk boos en gaat op oorlogstoer.
Blumhouse is uitgegroeid tot een ‘household name’ binnen het genre. De productiemaatschappij van Jason Blum is inmiddels een begrip en geeft veel (beginnende) filmmakers de gelegenheid om geheel vrij van grote studio’s hun films te maken. Dit gaat vaak wel gepaard met krappe budgetten maar het is fijn dat er een maatschappij is waarin de filmmaker geheel vrij te werk kan gaan. Het laatse initiatief van Blumhouse is ‘Welcome to the Blumhouse’, een project in samenwerking met Amazon waarin diversiteit centraal staat.… Lees verder “Recensie: Welcome to the Blumhouse”
Zo eind jaren 70 begin jaren 80 zien we de geboorte van de slasherfilm. In 1978 brengt John Carpenter ons Halloween en in 1980 vallen de tieners met bosjes op ‘Camp Blood’ in Sean Cunningham’s Friday the 13th. De slashers zijn echter niet zomaar uit de lucht komen vallen. In de tachtig jaar voorafgaand aan de gemaskerde moordenaar zien we een spoor van voorouders van het genre, de zogenaamde ‘proto slashers’.
“The most talked about movie of the year is one that no one’s actually seen” is de tagline van The Hunt en een treffende. The Hunt is namelijk al snel verbannen in de VS vanwege links die gelegd werden met schietpartijen. Het is natuurlijk ook onaanvaardbaar zulke films uit te brengen. Dat men gewoon wapens kan blijven kopen bij Walmart doet er verder niet toe. Het is en blijft een raar land, de VS, en dat heeft The Hunt helaas de das om gedaan.… Lees verder “Recensie: The Hunt (Craig Zobel)”
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de carrière van Leigh Whannell als regisseur niet direct omarmde. Whannell kende ik voornamelijk als de man, samen met James Wan, achter de Saw-films. Als schrijver en als acteur zag ik hem vaak voorbij komen en met name als schrijver vond ik hem eigenlijk erg goed. Dead Silence, geregisseerd door Wan, vond ik een erg fijne wraakfilm waar helaas niemand het over heeft. Maar ook Cooties, waarin leraren het moeten opnemen tegen hun hondsdolle leerlingen, vond ik hilarisch.… Lees verder “Recensie: The Invisible Man (Leigh Whannell)”