Vinegar Syndrome heeft al wat maffe titels uitgebracht in hun 10-jarig bestaan. Het Italiaanse Blood Delirium (Delirio di Sangue) is op dat vlak wel weer een hoogtepuntje. Een idioter plot zul je niet snel tegenkomen. Blood Delirium is niet goed, maar voor de fan van trash valt hier genoeg te genieten.
Plot: Na de dood van zijn vrouw gaat een onevenwichtige schilder, die denkt dat hij een reïncarnatie is van Vincent van Gogh, volledig door het lint en graaft hij met de hulp van zijn necrofiele butler haar lichaam op.… Lees verder “Recensie: Blood Delirium (Vinegar Syndrome)”
Het is vandaag Thanksgiving! Daar doen wij in Nederland natuurlijk geen fuck mee en dat is helemaal prima. Maar ik vind het een mooie gelegenheid om een recensie te plaatsen van een slasher uit de jaren 80 die ik werkelijk hilarisch vind. De film heeft meerdere titels gehad in het verleden zoals het mysterieuze Nightmare at Shadow Woods of het supersimpele Slasher. Tegenwoordig kennen wij deze bloederige, maar hilarische slasher onder een andere titel: Blood Rage.
Wat was ik onder de indruk toen ik Jurassic Park in 1993 voor het eerst zag in de bioscoop. Je kunt het gevoel vergelijken met dat van Alan Grant en Ellie Sattler, die in de film voor het eerst een Brachiosaurus zien grazen. Ook de iconische woorden “Welcome to Jurassic Park” van acteur Richard Attenborough geven me nog steeds kippenvel. Na Jurassic Park verscheen nog The Lost World: Jurassic Park (1997) en Jurassic Park III (2001). Twee prima vervolgen, maar zonder de impact van het origineel.… Lees verder “Recensie: Jurassic World Dominion (Colin Trevorrow)”
The Black Phone was een film waar ik best naar heb uitgekeken. Scott Derrickson heeft bij mij namelijk punten gescoord met zijn film Sinister uit 2012. Vooral de eerste 3/4 van Sinister. Dat was namelijk van het engste dat ik ooit heb gezien. Die 8mm filmpjes met muziek van Aghast op de achtergrond.. Brr.. Van Deliver Us From Evil (2014) was ik niet zo onder de indruk en Doctor Strange (2016) was amper onderscheidend van ander Marvel-werk. Op naar The Black Phone dus, met opnieuw Ethan Hawke in een hoofdrol.… Lees verder “Recensie: The Black Phone (Scott Derrickson)”
Nog geen twee jaar geleden overleed Chadwick Boseman. Hij was een ware belofte en zijn dood raakte veel mensen, zo ook mij. Het bericht dat de verfilming van een tweede Black Panther-film gewoon doorging, na het enorme succes van de eerste film in 2018 natuurlijk geen verkeerde gedachte, vond ik op z’n zachts gezegd bijzonder. Ik snap dat de schoorsteen van Marvel/Disney moet blijven roken, maar misschien heb ik daar ouderwetse gedachten over. Het verhaal voor Black Panther 2, nu Black Panther: Wakanda Forever, werd herschreven, maar de belofte werd wel gemaakt dat de rol van Chadwick Boseman als T’Challa, oftewel Black Panther, niet zou worden vertolkt door iemand anders.… Lees verder “Recensie: Black Panther: Wakanda Forever”
De korte verhalen van Edgar Allen Poe zijn een inspiratiebron voor veel filmmakers, maar soms wordt er wel heel gemakkelijk gebruik gemaakt van zijn naam. Veel van Poe’s bizarre en macabere verhalen vormen de basis voor films en dat geldt ook voor de Vinegar’s nieuwste release, Buried Alive (1989). Ik weet dat er verschillende films zijn met deze titel, maar van deze had ik nog nooit gehoord. Hier blinkt Vinegar Syndrome natuurlijk in uit. Ik heb inmiddels aardig wat films van het label gezien.… Lees verder “Recensie: Buried Alive (Vinegar Syndrome)”
Dit wordt een pittige recensie. Enkele weken geleden kreeg ik berichten door vanuit de VS over de film Barbarian en de berichten waren bijzonder positief. “De verrassing van het jaar!” hoorde ik zelfs iemand zeggen. Nou, dan maak je mij wel erg nieuwsgierig. Vorige week zag ik de film in de persvoorstelling, maar door verplichtingen elders kwam ik maar niet toe aan het schrijven van de recensie. Ondertussen ging Barbarian al in de voorpremière en kwamen de berichten ook van Facebookvrienden voorbij.… Lees verder “Recensie: Barbarian (Zach Cregger)”
Ruim 10 jaar werd er al gesproken over een remake of een reboot van de franchise die na de eerste paar films louter werden gemaakt voor de 5 euro bak bij de Free Record Shop. Niet dat daar wat mee mis is trouwens. Zo nu en dan heeft iedereen zin in pulp. Maar bij de fans van het eerste uur bleef een hardnekkig verlangen dat ook hun geliefde franchise opnieuw zou mogen beginnen. Dat is opvallend aangezien de meeste liefhebbers van een klassieke horrorfilm een remake of reboot vaak op voorhand al verguizen.… Lees verder “Recensie: Hellraiser (David Bruckner)”
Wat hou ik toch van de eerste twee Hellraiser films. Het eerste deel is een meesterwerk en het tweede kan zeer goed mee, zeker een van de beste vervolgfilms ooit. Na het nog aardige derde en al wat mindere vierde deel, is het snel bergafwaarts gegaan met de reeks. Pinhead (Doug Bradley) werd een verschijning die nog maar een paar minuten in beeld kon en de rest van die films waren goedkope, in Oost-Europa geschoten rotzooi. Allemaal, bleek, om de rechten.… Lees verder “Recensie: Hellraiser: Judgment (Gary J. Tunnicliffe)”
Lang werd er gesproken over een remake van Hellraiser. Wanneer Pascal Laugier (Martyrs) eraan werd verbonden, gingen er toch wat harten sneller kloppen. De remake is afgeblazen en we moesten het uiteindelijk doen met een nieuw deel in de lange reeks van helse martelhorror. Deel een en twee zijn klassiekers, drie en vier solide 90’s horrors, vijf en zes op hun eigen manier interessant en deeltje 7 en 8 waardeloze ‘straight to dvd’-braaksel. Dieper dan de laatste twee delen zou je bijna niet kunnen zakken, maar het is Dimension Films gelukt de reeks naar de afgrond te brengen met Hellraiser: Revelations.… Lees verder “Recensie: Hellraiser: Revelations (Víctor García)”
