Films die een ode brengen aan grootheden binnen het genre. Zo kennen we natuurlijk materiaal van Brian De Palma dat een grote knipoog is naar het werk van Alfred Hitchcock, maar ook op kleine schaal zien we veel regisseurs die de moeite nemen om genre bepalende films of regisseurs in de schijnwerpers te zetten. Mark Herriers Popcorn uit 1991 is het bewijs van een kleine film die een ode brengt aan een groot figuur.
De jaren 70 was de periode waarin de horrorfilm echt tot bloei kwam en waarin grenzen werden verlegd. De filmwereld is in dit decennium voorgoed veranderd en daar heeft de horrorfilm een significante rol in gespeeld. Onderstaande lijst van 25 films is de uitkomst van een zoektocht waarbij ik op ontelbaar veel sterke en mooie titels stuitte. Deze confrontatie met veel pareltjes uit het genre maakte de samenstelling nog een bijzonder lastige klus, maar uiteindelijk is de It’s Only a Movie Top 25 van de beste horrorfilms van de jaren 70 een feit!… Lees verder “Horror Top 25 van de jaren 70”
Eén van de films waar ik in 2013 het meeste naar heb uitgekeken was Evil Dead. Opmerkelijk, want het betreft een remake, en als we ergens genoeg van hebben, dan is het wel van die inspiratieloze remakes uit Hollywood. Maar met Evil Dead zat het anders. Sam Raimi, regisseur, en Bruce Campbell, ster van het origineel uit 1981, zijn nauw betrokken geweest bij deze ‘herziening’ die een waar spektakel beloofde te worden, als we de verhalen die op het net circuleerden mochten geloven.… Lees verder “Een interview met Sarah Voon, costume designer van Evil Dead”
Drew Bolduc en Dan Nelson hebben in 2010 het indie-horror genre verrijkt met het waanzinnige The Taint, een Troma-achtige film over door vergiftigd water op hol geslagen mannen, die het gemunt hebben op vrouwen. The Taint wist al snel een cult-status te verkrijgen en is zelfs op het Troma-label uitgebracht. It’s Only a Movie sprak met Drew Bolduc, tevens hoofdrolspeler van The Taint, en vroeg hem ook over zijn te komen project, Science Team.
1977-1982 is duidelijk de beste periode van Lucio Fulci geweest. Met titels als Zombi 2, The Beyond, The New York Ripper en City of the Living Dead heeft hij zich gevestigd tussen de beste horror regisseurs uit Italië. Ik durf zelfs te zeggen dat ik Fulci, met zijn uitzinnige aanpak van filmmaken, de meest spannende regisseur vind die Italië ooit heeft voortgebracht. Aenigma stamt uit een periode waar Fulci zijn beste tijd heeft gehad en dat is te merken.
De Friday the 13th-serie loopt al dertig jaar. Het spoor van vernieling dat Jason Voorhees heeft achtergelaten is begonnen in 1980, toen Sean S. Cunningham wou cashen op het succes van John Carpenters Halloween. De serie kent inmiddels 12 delen, de onvermijdelijke remake en de confrontatie met Freddy meegerekend. It’s Only a Movie zet alle films op een rijtje, beginnende met de beste en eindigende met het deel dat de serie te schande zet.
28 Days Later, Braindead, Romero’s zombie trilogie, Snyders Dawn of the Dead, allemaal titels die de zombie-liefhebbers wel kennen en minstens een paar keer hebben gezien. Er bestaan ook films die doorgaans een veel te klein publiek bereiken, vaak geheel onterecht. Zo’n film is Deathdream van Bob Clark. De film is een haast vergeten werkje van een regisseur die zijn stempel wel heeft gedrukt op het horrorgenre.
Bob Clark mag zonder twijfel een pionier in het genre genoemd worden. Veel horrorfilms heeft hij niet gemaakt, maar zijn twee belangrijkste zijn wel meteen genre-bepalende films geweest.… Lees verder “Recensie: Deathdream (Bob Clark)”
De debuutfilm van David Lynch is opnieuw uitgebracht op DVD en Blu-ray en hij ziet er mooier uit dan ooit. De nachtmerrie van de sullige Henry Spencer is nog nooit zo scherp en helder weergegeven en dat geeft ons de ultieme mogelijkheid de bevreemdende wereld van David Lynch opnieuw te betreden. Eraserhead is briljant op meerdere vlakken en is een must voor iedereen die ook maar een beetje interesse in cinema heeft.
Dario Argento’s debuut, The Bird with The Crystal Plumage, was een daverend succes in Italië. De Giallo nam een nieuwe koers en het was het begin van een glorieuze carrière voor Dario Argento, eentje die helaas al een tijdje niet meer zo glorieus is. De verwachtingen lagen dus hoog voor de opvolger van dit debuut. The Cat o’ Nine Tails, oftewel Il Gatto a Nove Code, werd aanvankelijk niet goed bevonden door de producenten, maar het publiek sprak dit tegen door nog massaler naar deze tweede film van Dario Argento te gaan.… Lees verder “Recensie: The Cat o’ Nine Tails (Dario Argento)”
Het is 1966 en de Spaghettiwestern groeit in rap tempo uit tot ongekende populariteit. Sergio Leone ontketent in 1964 de gekte met zijn A Fistful of Dollars en al snel volgen er meer regisseurs die geld zien in dit nieuwe subgenre. Een van die regisseurs is Sergio Corbucci, maker van een stel gerenommeerde titels als Il Mercenario (The Mercenary) en Il Grande Silenzio (The Great Silence). In 1966 was hij er vroeg bij en maakte hij, in hetzelfde jaar dat The Good, The Bad and the Ugly uitkwam, Django.… Lees verder “Recensie: Django (Sergio Corbucci)”