The Thing is een remake van de klassieke 50’s sci-fi The Thing from Another World, geregisseerd door Christian Nyby. Een film die op zijn beurt weer is gebaseerd op het boek Who Goes There? van John W. Campbell. De versie van Carpenter is een trouwere adaptatie van het originele boek, wat meteen aantoont hoe spannend dat boek wel niet moet zijn, want spannend is The Thing zonder twijfel; een horror achtbaan van jewelste.

Plot: Een Amerikaans onderzoek op Antarctica wordt verstoord doordat er door een langsvliegende Noor op een husky wordt geschoten. De hond wordt bij de andere in de kooi neergelegd, maar ’s nachts muteert de hond en vermoordt alle andere honden. Het onderzoeksteam komt er achter dat er een buitenaards wezen is dat lichamen kan overnemen, maar wie heeft hij overgenomen?

John Carpenter heeft een consistente stijl die hem geliefd maakt bij veel horror- en cultliefhebbers. Een minimalistische, dreigende synthesizer score, zichtbare passie voor sciencefiction en westerns en het functionele gebruik van breedbeeld zijn de elementen die zijn films tekenen. Carpenter, die een jaar eerder succes had vergaard met Escape from New York, kreeg voor het eerst in zijn carrière de beschikking over een groot budget en waar hij eerst zelf al zijn scores componeerde kreeg hij nu niemand minder dan Ennio Morricone om deze te verzorgen. The Thing is een regelrechte A-film en niet direct herkenbaar als een typische Carpenter. Echter, hij toont zijn klasse door ook onder deze omstandigheden met een flink staaltje film op de proppen te komen.

De kracht van The Thing zit hem in de bedrukkende claustrofobie. De setting van Antarctica is een schot in de roos, want niet alleen is daar die claustrofobie aanwezig, het is er ook nog eens enorm koud en hulp van buitenaf behoort niet tot de directe mogelijkheden. Deze primitieve angst wordt ten volste uitgebuit door John Carpenter, die de cast, met onder andere Carpenter protegé Kurt Russell, sterk weet op te voeren tot het creëren van spanningen binnen de groep. Deze spanningen worden bij een bepaalde scène geniaal uitgebeeld. De kenners weten over welke scène het hier gaat. De groepsdynamiek maakt plaats voor onzekerheid, nervositeit en vooral wantrouwen, want wie is nog zichzelf, wie herbergt Het Ding in zich en hoe zullen zij zich hier uit redden?

Wat The Thing echter een tijdloze horrorklassieker maakt, zijn de special effects en creature designs, ontworpen door Rob Bottin. Ten tijde van het maken van de film was hij 22 (!) jaar oud. Dit joch een talent noemen is een understatement. De effecten zijn zo enorm creatief, slijmerig, goor en volop aanwezig, dat de echte horrorliefhebber zich hier keer op keer op kan verkneukelen en vaak op zichzelf al een reden is de film weer eens uit de kast te halen. Mensen met een zwakke maag; blijf uit de buurt. The Thing illustreert nog eens dat het overmatige gebruik van CGI effecten tegenwoordig een zonde is.

The Thing is een genre klassieker, zeker voor de mensen die enige affiniteit hebben met het horrorgenre. Een film die nu nog even ijzingwekkend spannend is als dat het 26 jaar geleden was en eentje die zelfs voorgedragen mag worden als een van de spannendste films ooit gemaakt. Misschien wel dé spannendste.

De 4k Blu-ray: De nieuwe 4k editie is de vierde uitgave die wij kennen van The Thing. In 2008 was er de gewone release van Universal, in 2016 kwam een release van Scream Factory en in 2017 een uitgave van Arrow Video. The Thing is dus al een paar keer door de mangel gehaald met de releases van 2016 en 2017 als discussiepunt tussen fans welke nou de betere is. Over één ding zijn ze het eens: de eerste release kun je verwaarlozen. Zowel de SF als AV release hebben hun pluspunten, maar de 4k editie steekt toch wel boven beide versies uit. Het contrast is mooier, de grain duidelijker en alles ziet er gewoonweg scherper uit. Vooral close-up shots zijn schitterend. Kijk gewoon even naar onderstaande video om de verschillen te zien en zelf een oordeel te vellen.